#28 On the bike again!

18 Januari 
Brunswick Heads > Tugun 

Ondanks de half slapende, dichtgeplakte, ogen waarmee ik de ochtend begon, had ik zin om te fietsen. Via m’n oude ritueel begon ik met het inpakken van mijn spullen; eerst de kleding, vervolgens m’n toilet artikelen en als laatste mijn belangrijke boekjes en elektronica in de toptas. Ritme verleer je gelukkig niet zo snel. 

Met de Heer des huizes aten we voor het laatst het ontbijt waar ik hier de afgelopen dagen zo van had genoten: kwark met vers gesneden fruit met muesli, een kop koffie ernaast en tot slot toast met jam en kaas. Ik zeg je, ik ben hier verwent. 

De eerste kilometers zouden we samen fietsen. In plaats van de grote wegen te pakken werd ik om de berg begeleid (om zo de meeste stijgingen te omzeilen), zo Ocean Shores uit en ‘afgezet’ bij een kruising. Vanaf hier moest ik het weer alleen doen.

Het was wel weer even wennen op de fiets. In alles. M’n keel moest weer wennen aan de diepe zuchten en m’n huid aan de zon en het zweten. 

• 

Na een uur wist m’n lichaam weer op welke manier er gewerkt moest worden en voelde het alsof ik niet van de fiets was af geweest.

Een heerlijke route door het heuvelachtig boerenlandschap van Aussie. Een aantal kilometers die in één van mijn favoriete staat. Niet veel verkeer en niet al te uitdagend. Ik had genoeg schaduw plekjes en een lekker bries van de zee. 

Toch zou ik meerdere rust stops houden; had ik met mezelf afgesproken. Een reden hiervan was om weer rustig terug in het fietsen te komen, maar ook om opnieuw te wennen aan de zon (want die was ondertussen ook weer in zijn graden gaan stijgen).

• 

Van Hastings Point naar Kingscliff.. en dan naar Snapper Rocks; daar waar ik iets nieuws zou meemaken. 

Vanaf de staat Victoria naar New South Wales was er niets aan de hand, maar als je de staat Queensland inkwam ging je een uur terug in de tijd. Ik kon vandaag dus op twee plekken tegelijk zijn én in een andere tijdzone! Grappig toch. 

Half kijkend op de klok, op mijn telefoon, ben ik door de stad gegaan. Ver buiten het punt van de grens veranderde de tijd (heel accuraat is ‘ie niet).

‘En waar is dan die grens precies?’

• 

Het was een kleine struggle door de stad.. want tsja; wat ben ik?
Val ik onder de voetgangers of motorvoertuigen?

Fietsen op de stoep kan vervelend zijn, maar fietsen op de weg brengt ook een aantal situaties met zich mee. Ik weet het niet, en aangezien de mensen hier ook niet goed weten wat ze met me aanmoeten, kan ik (volgens mij) kiezen wat mij het beste uitkomt 😉

Vanaf één van de uitzichtpunten kon je de skyline van de Gold Coast zien; van een afstand leek het net New York. Een heel apart contrast om te staan waar je staat en langzaam de gebouwen hoger ziet worden hoe verder je kijkt.

• 

Vanaf het pas aangelegde fietspad kon ik zo met de zee aan mijn zijde doorfietsen naar Tugun. Hier had ik een slaapplek aangeboden gekregen van een persoon die ik tijdens oud&nieuw had ontmoet.

‘S middags kwam ik aan, en werd ik verwelkomt door twee van de drie inwonende van het huis.

Ik werd meegenomen naar een ‘normaal’ vrijdagavond drankje met vrienden bij iemand thuis. Drankje.. chips en pizza.. (dat was een tijdje geleden voor me). 

19 Januari 
Tugun

Deze dag leerde ik een les: IK SPRING NOOIT MEER VAN EEN ROTS AF. 

Het was een winderige dag, wat betekent dat de mensen hun verkoeling niet bij de zee zochtte, maar in afgeschermde meertjes en watervallen. Zolang de wind maar geblokkeerd word. Zo gingen wij naar Springbrook National Park. 

• 

Een klein paradijsje. Met meer dan vier verschillende lagen waarin het water zich verdeelde, met elk zijn natuurlijke activiteit, was dit één van de cadeautjes van moeder aarde.

Wij liepen helemaal naar boven; voor de mindere drukte. Je kon hier rustig drijven in het kalme water en je hoofd onder de waterval laten afkoelen. Ik zag andere bezoekers van een rost afspringen..
‘Ik wil ook’ 

‘We’re gonna jump yeah?!’ Riep ik enthousiast naar mijn toekomstige mede springer.
En zo klommen we omhoog. 

We stonden nog geen seconde boven en hij sprong al! Daar gaat de mentale steun daar ‘bovenop de berg’.

Het begon te kriebelen.. en natuurlijk heb je enige twijfels. Maar heb je dat niet altijd met een spannende activiteit?
Na twee keer naar het springpunt te zijn gelopen (en weer twijfelend terug) dacht ik;
‘Fuck it odett. Niet denken, gewoon doen’ 

Misschien had ik wel wat meer moeten denken.. 

Ik spring.. maar nog voordat ik mezelf kan afzetten van de rots glij ik uit! 
In plaats van ruimte te creeëren tussen de acht meter (!) hoge rots, zag ik deze op centimeters na van mijn lichaam voorbij schieten. 

‘I MADE A BIG MISTAKE’

Het duurt maar enkele seconden voordat je het water raakt.. maar als je valt lijkt dit langer te duren. Langzaam zag ik de rotsen die uitstaken boven het water op mij af komen.. ik dacht serieus dat ik niet meer boven zou komen.. en de omstanders ook. 

Met m’n hele lichaam klap ik verticaal, plat, op het water. PATS.
Ik kom omhoog en zie een tiental geschrokken gezichten allemaal op mij gericht..

Het enige dat ik dacht was ‘Ik heb niks geraakt.. en; ik leef nog’. Dus met een lach, ondanks m’n huid die ik voelde trekken, kwam ik boven water. 

• 

Tien minuten later kwam het besef pas.. 
‘Ik had dood of zwaargewond kunnen zijn.. dit had zo anders kunnen aflopen’
En ondertussen begonnen mijn bovenbenen ook een blauwe kleur te krijgen.

‘S avonds werd het verhaal, nog een aantal keer, uitgebreid besproken onder een nieuw publiek van vrienden om de bbq.

20 Januari 
Tugun

Nog een dagje Tugun. 

Na het ‘avontuur’ van gisteren stond er vandaag een rustigere activiteit op de agenda. Eentje die al op mijn lijstje stond sinds ik hier aankwam. 

Maanden lang reed ik langs rivieren en zag mensen rustig op een board staan.. zichzelf voort peddelend met de stroming van de rivier. SUPPEN! 
Oh wat zag dat er relaxt uit. En hier hadden ze een sup in bezit! 

Dus zodoende reden we vandaag naar een meertje en heb ik deze kleine wens omgezet in een vinkje. 

Het begin is wankelend (en ik kwam niet vooruit), waardoor mijn geduld getest werd. 
‘Oke ik heb erop gestaan, ik ben er klaar mee’
Maar als je anderen verder ziet gaan, onder de brug door en weer terug, dan wil je dat ook.

• 

Dus HOP weer de sup op. En de tweede keer gaat altijd beter.. Je dobbert op het water terwijl je lekker om je heen kijkt. Precies zoals ik het me had voorgesteld al die tijd.

Daarna een duik genomen in de zee om het af te leren.

Tugun ligt tussen Coolangatta (een stadje dat niet al te hoge gebouwen heeft staan), en tussen de Gold Coast (met haar New York skyline). Links: Gold Coast. Rechts: Snapper rocks. Voor: de zee. Achter: het onaangetaste dorpje. Mooi contrast.

Ondanks mijn ‘afgunst’ voor grote steden, brengt dit uitzicht wel iets interessants met zich mee. Waarschijnlijk omdat het zo anders is na alles wat ik afgelopen maanden voorbij hebt zien komen. Je hoort de verhalen over de drukte; de ander soort mensen, en natuurlijk; DE gebouwen. Mijn interesse is gewekt. Ik wil het gewoon zien. Ik wil erlangs fietsen.

• 

21 Januari 
Tugun

Het was maandag. 
En zo was het voor anderen weer tijd om te werken. Maar niet voor mij, en niet voor de andere ‘huisgenoot’.

Na een ochtend duik bracht hij mij naar het punt dat ik, twee dagen eerder, op mijn fiets had gemist.. de officiële grens van New South Wales en Queensland. 

• 

Weer een avondje dat er vrienden langs kwamen en we drankjes hebben gedeeld. Nou ja, HUN hebben drankjes gedeeld; ik zou de volgende dag weer op de fiets stappen. Op naar Brisbane!

22 Januari 
Tugun

Wat het is weet ik niet, maar het alarm dat mij altijd wakker heeft gemaakt verliest zijn kracht. 

Ik zou om zes uur de dag starten en om acht uur beginnen met fietsen.. Ik open mijn ogen en zie de tijd: elf uur! 

‘Huh’

Dus.. nog een extra dagje Tugun. Die gespendeerd is als balkon sessie. En als je naar het uitzicht kijkt begrijp je dat wel. Uren.. misschien wel dagen.. kan je hier zitten. 

23 Januari 
Tugun

Een voordeel van een extra dag was dat het mijzelf wat meer tijd gaf om na te denken over de rest van de reis.. Wat wil ik nu naast het fietsen?

Vanwege de gastvrijheid en het vragenstelsel in mijn hoofd besloot ik nog een dagje te blijven. Waarom niet.

Beetje zwemmen, chillen op het balkon en telefoontjes plegen.

•