#5 Inpakken-wegwezen -

Ik was er wel een beetje klaar mee.

Na maanden van huis naar huis, uitzoeken, regelen en afscheid nemen stond mijn energie (en enthousiasme) de laatste week op een laag pitje.

‘Laat me nu maar in dat vliegtuig zitten’.

De laatste dagen..

Als alles wat je op het moment aan het doen bent, je eerste keer is;
gaat niets soepel (logisch).
Alles.was.een.uitdaging.

Zo begon het met de twee zijtassen inpakken..

Tent zo, pannen daar, brander hier, kleding daar.
‘Nee, het past niet’
Matje hier, schoenen daar, macbook zo en bestek daar.
Het was tetris op volwassen niveau.

Toen het gereedschap..
Zo enthousiast dat ik was over het all-in-one-tool dat ik aangeschaft had, zo snel kwam ik erachter dat ik helemaal niet wist hoe het werkte.

‘Oh wauw’

Na er lang naar hebben gestaard, een beetje logisch nadenken en gewoon proberen, kwam ik gelukkig ver genoeg.

De fiets..
Wetende van wat mij verteld was, wist ik dat ik alle belangrijke info had gekregen. Maar het vervolgens ook daadwerkelijk uitvoeren waren duidelijk twee verschillende dingen.

Ondanks de spanning vanwege de angst iets kapot te maken en het bewust zijn van mijn onkennis, heb ik mijn denkbeeldige fietsenmakershoed opgezet en ben gaan sleutelen.

Na twee uur van zorgvuldig los schroeven, alles documenteren (ik vergeet snel: zelfkennis) en in noppenfolie te hebben getapt, was ook deze uitdaging afgerond.

Na de fiets in de auto te hebben geplaatst (wat ook een mini spelletje tetris inhield) was deze ener-laaste dag een feit. Ik was tevreden.

Morgen de laatste uitdagingen.
En dan had ik -gelukkig- moeders aan mijn zij.

‘Nog maar een paar uurtjes’..

Op een paar kleine details na (ik zou mezelf niet zijn als er de laatste dag niet nog wat geregeld moest worden) waren we ruim op tijd op het vliegveld, om zo, zonder haasten de fiets in de doos te plaatsen. Zoals ik al zei, ik had zelf geen idee :p En moeders evenmin.

Het was zoals vroeger met surprises maken voor school; ik verzin iets, en moeder lief moet me helpen het waar te maken. Vroeger was het een papier macheé dolfijn – nu was het deze fiets.
Bless her.

.. Het was puzzelen. De foto hierboven zegt meer dan ik hoef te vertellen.
Na 1,5 uur, en een telefoontje (naar een mede ligfietser voor wat tips) later was het dan gelukt!
Inchecken en weg met die doos.

Ruimte om de spanning te voelen was er niet. Drie lieve vriendinnen kwamen mij uitzwaaien, net zoals mijn broertje en zijn vriendin. Een drankje voor de ontspanning, en gezelligheid voor de tijd – ik was bijna vergeten dat ik degene was die weg ging.

Afscheidt nemen heb ik vaker onderschat. De vochtige ogen komen pas bij de laatste knuffel, en het besef als je in je eentje vanaf de andere kant aan het zwaaien bent.

Alle uitdagingen die ik in mijn hoofd als kleine obstakels zag waren afgerond. Ik was klaar. Met een mix van opluchting, trots en een lichte angst liep ik door de douane.

Het was volle maan; wat voor mij de start van de reis compleet maakte.
‘Eindelijk.. daar ga ik’