#25 Meh… kerst

21 december
Yamba > Ilnuka

Waarschijnlijk de kortste afstand die ik in deze reis heb afgelegd.
Praktisch naast mijn slaapplaats vertrok de Ferry. Deze zou er 45 minuten over doen om naar de overkant te varen; daar waar Ilnuka lag. 

Natuurlijk had ik de tijd weer niet goed bekeken. 

In plaats van naar de aankomst tijd te kijken; keek ik naar de vertrek tijd. Hierdoor stond ik, met m’n goede gedrag, drie kwartier te vroeg op de stijger. Bekend verhaal. 

Ik werd vergezeld door een man die ik een dag eerder had zien bbq-en bij een strandje verderop. Herkenning zorgt voor communicatie, en zo werd m’n wachttijd weer gevuld.

Op de boot was een grote groep -jonge- jongens aanwezig. Deze vierden vakantie zoals wij op Chersonissos doen. Grappig; terwijl hun om half tien aan het bier en de wiskey gingen; zat ik ernaast met m’n flesje melk en banaantje. Ha-ha. Ik had mezelf uitgelachen tien jaar geleden (tien jaar geleden!).

De boot was langzaam (vandaar die 45 minuten). Voor mij niet erg; lekker staren naar de voorbijgaande stranden en plaatsjes.. dobberend over het water. Zo relaxt. Als iemand mijn fiets wilt ruilen voor een boot; bied je maar aan :p

De engste zeemeermin die ik ooit heb gezien

Ilnuka was nog kleiner dan Yamba. In één straat vond je alles wat deze plaats te bieden had, de rest eromheen was gevuld door de bewoners. De wegen waren hier breed (Sydney zou er jaloers op zijn), wat een fijne openheid gaf. 

Ik vond een klein park aan een rustig meertje, hier heb ik onder de schaduw (deze is voor Bassie) even de binnenkant van mijn oogjes bekeken. De storm van de dagen ervoor hadden mijn nachtrust aardig verstoord, en dit merkte ik aan mijn humeur. Ik was in mezelf aan het mopperen; op alles. Zonder reden.
En een powernappie helpt altijd..

Na het opladen heb ik een simpele maaltijd voor mezelf gemaakt.
Deze avond vroeg de slaapzak in; ik had het nodig!

Rechts. Links
Goed. Slecht
Zwart. Wit
Duiveltje. Engeltje

Rechts klinkt zwaar. Links klinkt hoog
De ene klinkt niet harder. De ander niet scherper
Zij zweven op verschillende toonhoogtes waardoor zij beide evengoed verstaanbaar zijn

In het midden; mijn hoofd
Het brein waarin deze beide samenkomen
Deze wilt dat ik kies

Kiezen maakt het makkelijker. Kiezen zorgt voor rust
Maar ik kan niet kiezen
Mag niet kiezen
Ik heb deze beide nodig om mijn eigen realiteit te creëeren

Dus hoor ik het aan
De strijd. De verschillen

Zoek een balans; zoals een weegschaal
Ik ben een weegschaal. Dus ik kan dit
Voor de meeste rust die ik mezelf kan geven

Niet zwart. Niet wit. Maar grijs

22 december
Ilnuka > Evens Head

Als je grotere afstanden hebt afgelegd, vertekent dit je beeld op de afstanden die je voorheen deed. Zo ook de afstand van vandaag.

Het zou 50 kilometer zijn; dus toen ik opstond was ik er in m’n hoofd eigenlijk al;
‘een klein stukkie’.

De ochtend begon hetzelfde als de dagen ervoor. Een natte tent omgeven door modder. Zand dat je overal -net zoals op het strand- terugvind. 

‘Het is was het is..’

Toch begint het na een aantal dagen wel wat vervelend te worden.

Elk nadeel heeft z’n voordeel. 

Omdat je vroeg op je fiets zit, krijg je ook de eerste verse zuurstof binnen; de nog onaangetaste lucht (voor zover dat kan). En zoals nu, reed ik door een National Park waar het door de regen heerlijk rook. Terwijl ik diep inadem komt de gedachte; ‘ik neem die natte tent wel voor lief’. 

In de National parken heb je allerlei picknick plekken.
Je kunt niet alle plekken zien.. (nja, dat kan wel, maar dat is gewoon een dagtaak). Zo probeer ik -van tevoren- op de kaart te kijken welke er zijn, en kies ik degene uit met de leukste naam. Vandaag was het Shark Bay. 

Een groot grasveld met verschillende tafels, bbq’s met een klein mini strandje.
Met vervallen takken die het zand opvulde leek het niet echt zwembaar
(misschien voor eigen risico).

Ik staarde over de zee. Keek naar links en rechts, zag de kleine inhammetjes van de verschillende strandjes, en nam het uitzicht in mij op. 

Vaak als je naar de overkant kijkt zie je in de verte de bergen. Ik vraag me dan af hoe ver het zou zijn.. en wat daar zou liggen. Wie zouden daar wonen? En zal ik daar langs fietsen? Dagdromen onder het geluid van het water, bewust zijn van het feit dat je niet weet wat de dag, de week en zelfs de aankomende maand gaat brengen. Een momentje. 

National park > Snelweg : Contrast.

Dertig kilometer over de snelweg verder, na een ruststop gehad te hebben (waar je moest betalen om je water te vullen! Afleggers), stond er file. Helemaal tot aan Woodburn, daar waar ik de afslag richting Evens Head zou nemen. 

De mensen, waar ik mee gesproken had tijdens mijn rust, reed ik nu voorbij. Natuurlijk zwaaide ik met een brede glimlach terwijl ik voorbij reed.

Andere autozitters die mij -waarschijnlijk- in de achteruitkijkspiegel zagen komen aanrijden, haalde hun camera tevoorschijn, en ook daar zwaaide en lachte ik maar naar; ‘Halloo’

Tien kilometer langs auto’s. BAAS.
Al deze auto’s die mij normaal voorbij racen.. en nu was het andersom. Hun in de hitte; vast in een auto. Ik in de wind; op m’n fietsie.

Na de afslag was het één lange weg (met tegenwind), en zo was ik in Evens Head. Net op tijd.. want er was weer regen op komst. Uiteraard.

Ik kwam uit bij een informatiecenter/bookey/pokercafee/restaurant/bowlingbaan, waar de stroom af en toe uitviel door de storm. Het voelde zo ouderwets. Elke keer als het weer donker en stil werd in het pand was het weer spannend wanneer de electriciteit zou gaan werken. 

Ik was al lang blij dat ik droog zat.

Na de dagelijkse stortbui kwam ik een bekende tegen uit het plaatsje Yamba. Toevallig, we reden elkaar gewoon voorbij. 

Die avond at ik dus niet alleen en deelde we samen een avondmaal van Fish & Chips.
Hier een fastfood; voor mij een traktatie. 

23 december
Evens Head

Een dagje Evens Head. 

M’n dag begon -natuurlijk- met een ochtendkoffie aan de rand van het water. Daarna ben ik, via de fietsroute, eerst naar Shark Bay gereden; een strand dat iemand mij had aangeraden. 

En geloof het of niet.. ik was te vroeg voor het strand. Ja echt; er was nog geen strand.. 

Het was vloed. Later in de middag zou de zee zich terugtrekken en een schoon strand achtergelaten. Dus ik besloot later op de dag terug te komen. 

Vanaf de aangrenzende pier kon ik een surfclub zien; een groot gebouw met veel mensen. Het zag er gezellig uit dus besloot ik daarheen te gaan. 

In plaats van op de kaart te kijken wilde ik vandaag proberen deze plek op gevoel te bereiken. Ik had toch tijd zat. Wel een aantal keer de verkeerde kant opgefietst (en daarbij plekken van het dorpje gezien die ik anders niet had ontdekt), maar uiteindelijk gevonden! 

Ondanks dat er een groot bord voor de ingang van het strand was geplaatst met ‘Beach Closed’; was het strand aardig druk. Mijn fiets kon ik nergens in het zicht kwijt, dus besloot hier geen duik te nemen (zekerheid voor alles). Dan maar een koffie.

Vervolgens ben ik terug -over de fietsroute- langs het water gereden en zag een goed plekje, aan de rand van een brug, om mijn boekje te lezen. Hier heb ik een paar uur gespendeerd. 

Toen was het tijd voor Shark Bay; het strand zou nu wel tevoorschijn gekomen zijn.
En ja hoor; tadaa, daar was het!

Niet alleen het strand was op komen dagen, maar ook de benodigde mensen. Bij mijn eerste bezoek was ik de enige geweest; nu met tientallen anderen. Het was dus een ding. 

In plaats van de zee in te gaan waar de menigte was, stapte ik er een paar meters verder in.
Dit moet je dus niet doen. 

Na een paar duiken door de golven voelde ik de stroming waar ik de afgelopen weken door iedereen door ben gewaarschuwd. Langzaam merkte ik dat de rosten mij naderde (ik hen eigenlijk), en merkte dat ervandaan zwemmen aardig veel energie kosten. 

‘Niet in paniek raken‘; hadden de mensen verteld, gewoon jezelf mee laten stromen en proberen te sturen. Zodoende.. 

Wel was ik er lichtelijk van geschokken, en van mijn eigen onkennis, dus ging de zee weer uit. Dit was het voor vandaag. 

Veilig weer aan wal had een gezin mijn struggle in de zee gezien.

‘Uitkijken voor de stroming he’
‘Tsja.. beetje laat’

Zij boden mij een drankje aan onder nog een les over de stromingen van de zee. 

Lang in de zon blijven liggen durf ik niet meer. Ik zet serieus een timer die mij er aan herinnert om na een bepaalde tijd om te draaien of om in de schaduw te gaan zitten. 

Alarm: draaien
Alarm: draaien
Alarm: de schaduw in!

En daar kreeg ik een bbq lunch voor mij neergezet. Terwijl ik rustig van een afstandje naar de zee aan het kijken was, kwam er een man aangelopen met een bord; geserveerd met steak, aardappelsalade, olijven, groente, salade met feta en kaakjes. ‘You’ll need the energie’. 

Spontaan en uit het niets. Wat een traktatie. 

‘S avonds kwam ik weer op dezelfde plek aan waar ik die avond ervoor geslapen had. Hier was een openbare douche aanwezig maar deze bleek niet op slot te kunnen. Beetje lastig 😉
Zo kwam het dat een conciërge -van een Holiday park- mij de codes gaf van het park ernaast, om zo te kunnen koken en de douche te kunnen gebruiken. Fijn!

24 december
Evens head > Bellina

Weer een ochtend dat begon met een rit door een National Park. Alleen de weg volgen; boom voor boom; bocht na bocht; rechtstreeks naar het pondje. Die zou mij naar de overkant brengen; naar Bellina.

Het was vroeg en dus was het zelfs voor een Tourist drive (zij-weg van de snelweg) rustig. Het gezang van de vogels die het zonde maakte om mijn muziek in te doen.

Na een mini stop bij het enige benzinestation dat ik tegen zou komen -met de grootste sleutelhanger voor de wc’s ooit- was het een klein stukje over de snelweg en dan langs het water.

Het pondje, dat mij kosteloos mee nam, was binnen vijf minuten aan de overkant. Jammer :p Zo kort.

Aangekomen in het stadje stopte ik om mijn volgende stappen uit te vogelen. Hier ontmoette ik Jane, een braziliaanse vrouw die in de buurt woonde. Met de straten en winkels gevuld met kerstinkopers kon je niet echt onder de kerstgedachte uit. Zij nodigde mij uit om kerst met haar familie en buren door te brengen. ‘See how you feel tomorrow’ zei ze.
Bless her.

Met een powernappie naast de bieb, tijdens het opladen van mn apparatuur, had ik weer genoeg energie om te gaan zwemmen. Hop; Shelly Beach. Een duik in de zee en lezen vulde de rest van de dag.

Al dacht ik dat kerst een beetje langs me heen zou gaan dit jaar (want tsja, je bent toch alleen), kwam er die avond toch wel een lichte confrontatie met de kerstgedachte. Gezinnen en stelletjes die samen dineerden.. en ik was echt; de enige, alleen, op het park. 

‘Meh’. 

Ik heb mezelf getrakteerd op een drankje en ben naar de zonsondergang op Flat rocks wezen kijken.

‘Tenslotte is het ook maar weer gewoon een dag die komt en gaat’.
Dit uitzicht hielp mee met deze gedachte.

25 december
Bellina – Eerste kerstdag

Door de nacht van ervoor besloot ik, na een belletje met moeders, dat ik naar de kunstlunch van Jane zou gaan. Alleen is ook maar alleen.

We spraken een tijd af en zo werd ik -met fiets en al- opgehaald in de stad en naar de lunch gebracht. Wat een luxe. 

Het was in een buitenwijk van Bellina, een kwartiertje met de auto. Een nieuwe wijk, gebouwd op de kop van de berg (hier een heuvel), waardoor je uitkijk had over het stadje met in de verte de zee. 

Het had ook te maken met de inrichting van het huis; de kleuren en de ruimte. Maar voornamelijk met de rust van de mensen met wie ik deze maaltijd heb gedeeld. Geen drukte; geen planning. 

Met drie verschillende nationaliteiten aan tafel (Russisch van de buren, braziliaans van de vrouw des huizes, en nederlands van mij) was dit een multi culti kerst. Braziliaanse salades, Australische vleesgerechten en Russische toetjes. 

Ook andere gerechten dan thuis natuurlijk. Hier is het warm, wat zorgt voor meer salades op tafel. Natuurlijk ook vlees en ijs. Veel ijs. 

De toetjes van karamel en chocolade zorgde hier niet voor een sugger rush; maar voor een sugger lower..
Na het eten verdeelde iedereen zich over de ruimte van het huis en gingen een dutje doen..
Nu ben ik -zoals je kan lezen- voor een powernap gedurende de dag, en was het alsof deze mensen mijn gedachtes lazen. Dus, net als de rest, zocht ik een plekje (op de bank) en deed mee met de slaap sessie.

Nadat iedereen weer opgeladen was reden we naar het strand Flat Rocks; daar waar ik de nacht weer zou spenderen.

Een fijne Eerste kerstdag. Ik was blij met mijn keuze.

26 december
Bellina – Tweede kerstdag a.k.a Boxing Day

‘Don’t go on the road’ werd mij verteld.

Het zou druk zijn in het verkeer, inclusief mensen met verhoogde alcoholwaardes in de vervoersmiddelen. Een reactie hierop zijn natuurlijk alcohol controles die voor nog meer op onthoud zouden zorgen. 

Ik dacht aan de file die ik eerder voorbij was geraced. Hoe fijn dit ook was; toch was het opletten. Niet elke auto kijkt continu in zijn achteruitkijkspiegel en een deur openzwaaiden is zo gebeurd. 

Bellina is een fijn stadje met van alles was, en had sowieso nog niet overal gezwommen waar ik wilde. Dus bleef ik nog een dagje. Toeristendag in Bellina. 

Normaal gesproken, net als terug fietsen, probeer ik de wegen te vermijden die ik al bereden heb. Maar hier hebben ze een fietspad, van de ene kant naar de ander -langs de stad-, dat het waard was meerdere keren te fietsen. 

Langs de strandjes, de vakantieparken, de meertjes, over de dijk, onder de brug, over een brug, langs parken en door een national park. Deze route staat zeker in mijn top drie. 

Ik wilde nog zwemmen in Angel’s Beach (vanwege de naam), en met een nieuwe dag wilde ik een ook een nieuw strand.

Dus ik parkeer mijn fiets in het zicht, in de schaduw, en loop half uitkledend naar de zee toe. Het was een warme dag, en verheugde me op een duik met mezelf laten opdrogen in de zon onder het genot van mijn leesvoer.

Terwijl ik voor de zee sta en -serieus- een stap in het water wil doen, gaat er een alarm af.
Ik schork.. 

‘Ik deed niks!’ Dacht ik direct. Lekker egoistisch om te denken dat dit bijzonder harde alarm voor mij over het strand zou loeien.. Ik kijk op en zie iedereen het water uitsprinten.

HAAI ALARM.

De adrealine kickte direct in.
Natuurlijk is het gevaarlijk, maar deze situatie meemaken gebeurd ook niet elke dag. 

Ik liep naar de life guards toe die druk aan de gang waren met hun drones (deze zweven gedurende de dag over de zee vanwege de aanvallen). Meekijkend op het scherm probeerde ook ik de haai te ontdekken. Een vin, een schaduw of IETS. Maar helaas.. 

Direct zag je verschillende bootjes en jetski’s over het water scheuren. Gevuld met life guards van de aangrenzende stranden die ook op zoek waren naar de haai. 

Na een half uur was de adrealine weer gedaald en maakte dit plaats voor ongeduld. 

‘Mogen we al de zee in?’
‘Vandaag niet meer’

Verdikkie..
Hop, naar het volgende strand dan maar.

Hier kreeg ik meer informatie over de haai te horen. Dit zou een witte haai zijn geweest van drie meter lang. 

‘Wejo’

De dag werd afgesloten, met de life guard mannen, onder een hapje en drankje (ik -de toerist- mocht aanschuiven) en eindigde ‘s avonds weer op de Flat Rocks camping.

27 december
Bellina 

Een dag van niks. 

De ochtend is gebruikt om alles op te laden; inclusief ikzelf. En de rest van de dag is gespendeerd aan een baai, dat uitkwam in de zee, omringd door gras (heuj!).
Beetje zwemmen, beetje lezen; vakantie dingen.

‘S avonds wachtte ik mijn tijd uit om de tent op te zetten. Ik raakte in trans door de golven..

‘Hi there you are!’
En.. ik was eruit.

Het was Tim, ook een fietser die ik eerder in de supermarkt was tegengekomen.
En een fietser weet.. 

‘Als je moet wassen..’
‘Ja!’

Ik had zero kleding meer om aan te doen. 

Zo lag ik, onverwachts, een paar uur later in de roze kamer in het bed van zijn dochter.
Met de kleding draaiende in de wasmachine. 

28 december
Bellina 

Nog een extra dagje Bellina. Alleen dan met gezelschap. 

Met een ontbijtje op het strand (heerlijk om de zwoegende mensen, tijdens hun sprint op het strand, vanuit het uitzichtpunt te bekijken; met je fruit en koffie in je hand). 

Maar daarna was het aan ons.. 

We zouden naar het volgende dorpje hiken; naar Lennox Head. Drie kwartier heen; drie kwartier terug. Een wandeling langs strandjes, klimmend over de bergen en stappend over de rotsen. Een goede stevige wandeling die ik vaak oversla door de fiets. Waar kan ik hem kwijt? Extra inspanning voor de benen.. Meenemen kan niet; dilemma. Dus skip het hiken vaak. 

Extra fijn om dit dus te doen zonder fiets-zorgen in je achterhoofd.

Na de heenreis laden we onszelf op met koffie, en de hike sloten we af met een duik in
Boulders Beach; effe afkoelen.

Na een powernap die dag maakte we duik twee. Een van de meertjes, waar ik langs gefietst was maar niet de kans voor had gehad om ook in te zwemmen, was Shaws Bay.
Hop, snorkels mee en daar gingen we. De zon was al aan het zakken, wat als effect had dat het eb werd. Hierdoor waren er minder vissen te zien. Toch hebben we de laatste zeedieren van de dag nog kunnen ontdekken voordat zij terug de zee in zwommen.

Na een vriendin bezocht te hebben, inclusief hapje en drankje, was het filmtijd! Ik had verteld dat geschiedenis mij altijd had geinteresseerd; zo ook de geschiedenis van de landen die ik bezocht. Nu dus Australie. Vanwege de vele (en vooral verschillende) verhalen die ik te horen kreeg over de aboriginals, lag er een film klaar.
Een waargebeurd verhaal over de ‘stolen genaration’..

Dromen is verwerken, en hierdoor heb ik die nacht dezelfde reis afgelegd als de zusjes in de film, die hun weg terug naar huis vonden.