#21 Over de 1000 kilometers!

Elke dag, als ik in mijn tent zit, teken ik in de atlas welke wegen ik die dag heb gereden.
Erg gedailleërd is het niet (maar vertel mezelf dat ik dit doe aan het einde van alles).
Al met al kan ik nu wel zeggen; 

ik ben over de 1000 kilometer! 

Voor andere fietsers een klein begin; voor mij een overwinning.
Toen ik vertrok voelde Sydney zo ver weg. En nu.. ben ik er voorbij. 

Het proeft naar meer.

 

18 november
Oatley > Patonga

Na mijn laatste tripjes ben ik nog twee dagen bij Robyn, in Oatley, gebleven. Een dag om uit te rusten; en een dag om de regen te ontsnappen. Het voelde fijn om weer even rond te kunnen dartelen in huis; iemand te vragen hoe haar dag was gegaan en ‘s avonds samen te eten.

Na een avond het oud Hollandse recept ‘boerenkool’ gemaakt te hebben (met Australische producten smaakt het lekkerder; ik denk dat het de bacon is), nam Robyn mij mee naar de japanner voor onze laatste avond samen; sushi! Zo lief. En lekker 😉

De volgende ochtend namen we een laatste foto samen en vervolgens werd ik weer uitgezwaaid.
Afscheid nemen blijft raar.

Door Sydney fietsen was een no-go.
Naast dat dit mij al afgeraden werd, had ik ook zelf gezien dat dat niet ging werken. 

Niet fijn voor mij, en niet fijn voor de andere weggebruikers. 

Dus, na advies van andere fietsers, nam ik de trein naar Circular Quay (aan de haven van de stad) en stapte daar op het pondje dat mij naar Manly zou brengen.

Ik zag de skyline van de stad steeds kleiner worden terwijl ik van mijn koffie genoot.

Manly; het startpunt van een fietsroute dat mij naar het volgende oversteek punt zou leiden.

Ja.. een fietsroute.. maar het was zondag. En zondag is familie-fiets-dag dus alles was vol. Paden, straten, stranden en tentjes. Vooral aan het begin van de oversteek. Gezellig hoor.. maar je komt geen meter vooruit. 

De stranden hier hadden leuke namen. Zo bracht de fiets mij van North Styne beach naar
Curl Curl beach en door naar Dee Why beach. Daar waar de drukte ophield en alle paden weer rijbaar waren. Heuj!

Door verschillende wijken – langs het water – langs een autoweg en een golfbaan.
Ik zag van alles wat.

Het fietspad bracht me door Cromer Height naar het meer Narrabeen Lagoon. Hier was er een markt opgezet met van alles was. Je kon er zelfgemaakte kleding kopen en bloemen in alle vormen en kleuren. Natuurlijk was er ook eten. Pizza, worstjes, broodjes en nog zoveel meer.

Terwijl ik voorbij ging bleef ik tegen mezelf zeggen dat ik broodjes met nutella bij me had die lekkerder waren om mezelf ervan te weerhouden iets te kopen. Het rook zo lekker.

Ook waren er activiteiten die je kon doen. Kinderen konden geschminkt worden of verschillende spelletjes spelen en op elke hoek bespeelde iemand een instrument.

Degene die mij het meest aansprak was de didjeridoo; hét instrument van de aboriginals. Het was alleen geen aboriginal die het bespeelde maar een reiziger die dit tijdens zijn reis hier had geleerd. Hij speelde de liedjes die je hoort op de panfluit als je voor de Chance Elysees in Parijs staat. Het was prachtig.

Dus met de didjeidoo als achtergrond muziek en geroezemoes van de marktbezoekers at ik mijn luncht met zicht op het water. Deze werdt gebruikt door suppers, vissers en mensen in een kano (IK WIL OOK).

Daarna ging ik verder door naar het plaatsje Mona Vale; daar waar ik mijn eerste fan ontmoette. Deze kleine man heeft me -een paar honderd meter- geëscoort langs Bogin Bogin beach. Ik denk dat we ons beide baas voelde 😉

Er zou om vier uur een laatste pondje vertrekken vanaf Palm Beach dat mij naar het eindpunt van de dag zou brengen; Patonga. En dus speelde er die dag continu een achterliggende gedachte van ‘tijd’ in mn hoofd. Deze.mag.ik.niet.missen. 

Rond drie uur kwam ik bij Palm Beach aan; een plaats voor de welgestelden.
En dit merk je. De plaats doet haar naam eer aan. 

Je ziet dit aan de huizen, maar ook aan de mensen die tussen de toeristen door lopen en de zaakjes die op hoog niveau dezelfde vis presenteren als de Fish en Chips tent ernaast. 

Zoals wij verzamelen op fietsen; werdt er hier verzameld met bootjes. Jongeren die elkaar tegenkwamen.. aanmeerde.. en een bbq hielden op het strand. Voor hun leek het zo normaal. 

Een prachtig strand; het water gevuld met kleine bootjes; en tussen het groen van de bergen de huizen die er verstopt zitten.

Het pondje bleek die dag nog een aantal uur langer te varen, waardoor ik besloot later te vertrekken en mijn voetjes in het water te laten. Toch effe het water aantikken hier.. Het was zo blauw. 

Ook deed ik een powernappie naast m’n fiets.
Living life 😉

Het pondje naar Patonga was krap met inladen; er waren hoeken waarin ik de fiets gewoon NIET kon draaien. 

Gelukkig voelt iedereen zich aangesproken om mij te helpen waardoor ik uiteindelijk voorop op het dek zat. 

Doordat Robyn had verteld over Patonga; een klein maar prachtig plaatsje waar zij met het gezin vroeger vaak op vakantie gingen, was ik nieuwsgierig. Ik wilde dit wel met eigen ogen zien.

En het was een plaatje. Gelegen tussen bergen en kleine eilandjes die het uitzicht op het water vulde. Met één bar, dat net opnieuw geopend was, en een campingplaats aan het einde van de straat was het rustig.

Ik at mijn macaroni aan de oever en crashte een paar uur later op een camping.

Een dag van verschillend vervoer, overstappen en tijd gerelateerd.
Gehaald.. en ik was op.

Na een wijntje, dat ik aangeboden kreeg van de buurtjes, lag ik nog voor negen uur in coma.

19 november 
Patonga > The Entrance

Ik was al gewaarschuwd. Als ik Patonga uit wilde komen was er eerst een stijging van een aantal kilometers die ik zou moeten trotseren; daarna was het bergafwaarts (duh), en zou het merendeel vlak zijn. Met die gedachte stond ik die ochtend op. 

Let’s go.

Ik deed mn ochtend stretchen -die ik vaak vergeet- en maakte me klaar; mentaal.
HA-HA. Nog geen 1/3 hield ik vol; ik heb de fiets ophoog geduwd.
Noem het ochtendgymnastiek :p

De heuvels zijn als emoties
Je moet deze trotseren om verder te kunnen gaan
Je moet deze trotseren anders blijf je waar je bent
Negeren is onmogelijk

De ene heuvel is steiler dan de ander
Deze zal meer tijd kosten

Deze zal meer kracht kosten
Deze zal meer energie kosten

Toch moet je omhoog
Je komt omhoog
Je gaat omhoog.

Trotseren en overwinnen
Je voelt je trots eenmaal op de top
Bergafwaarts kun je genieten van de euforie
De euforie van overwinning
Overwinning van jezelf

Met Donell Jones op luidt, stapje voor stapje kwam ik boven. 

En naar beneden.. Ik ging snel!
Vanwege de vroege morgen was er geen auto op de weg en had ik zo alle ruimte op de baan en hoefde niet bij te remmen voor de veiligheid van anderen. Ook wel eens fijn; kun je een beetje spelen. 

M’n tweede ontbijttje at ik op langs Ettalong Beach, die mij vervolgens in een rondje langs het water over de brug bracht.

Ik fietste langs Bouddi park; een plek waar ik veel positieve verhalen over had gehoord. Maar ja.. als je niet gaat hiken en er alleen langs fietst heb je er niet zo veel aan. En twintig kilometer heen en weer fietsen voor een uitzichtpunt vond ik ook een beetje overdreven. 

Ik passeer er nog genoeg. 

Zo naar Kincumber; daar waar ik had gezien dat er een fietsenmaker was.
Niet dat er echt iets mis was met de fiets, maar door de gebeurtenissen van de eerste weken wilde ik er gewoon iemand naar laten kijken. Deze bleek helaas niet meer te bestaan en was nu een sportschool (gelegen tussen elke fastfood keten die je maar kunt verzinnen), heel apart. 

Dus reed ik door naar Terrigal; langs Avoca Beach (wat me deed denken aan avocado en dus die middag bij m’n lunch heb gevoegd).

Mijn uitzicht hier was op een monument van de eerste wereldoorlog, een monument dat elk plaatsje hier in dit land heeft staan. Het is bijzonder, want elk persoon dat je hier vraagt over deze oorlog verteld hetzelfde (natuurlijk, geschiedenis kun je niet veranderen) maar het wordt verteld met dezelfde emotie. 

In 1901 werdt Australië deel van Engeland, en zo gebeurde het dat toen de eerste wereldoorlog uitbrak er vrijwilligers gestuurd diende te worden om mee te vechten. Dit heeft in totaal van zestigduizend mannen het leven gekost en honderdzestigduizend gewonden.. dit over een bevolking van vijf miljoen. Zo wordt hier verteld dat iedereen wel een dierbare of een bekende heeft verloren in die tijd. Vele vrouwen bleven alleen achter met kinderen.

Dit wordt hier zo trouw en eervol herdacht.

Elke dag
Ik train – ik eet – ik slaap
Mijn drie favoriete dingen 

Elke dag
Ik schrijf – ik ervaar – ik heb rust
Mijn drie prioriteiten.

Net voordat ik mijn volgende punt bereikte deed ik boodschappen; vulde mijn benzine voor m’n kookstelletje en at. Meerdere mensen hadden mij verteld over The Entrance dus daar zou ik heen gaan. Ik was benieuwd. 

De laatste kilometers erheen was over een fietspad. Langs het water natuurlijk. Hier vond ik allerlei plekjes waar ik mijn tent kon opzetten vlakbij de openbare bbq’s. Hier besloot ik al; ik blijf hier vannacht. Wat ik toen niet wist is dat het een week zou worden..

Aangezien ik nog een aantal uur had voor de zon onder zou gaan reed ik verder langs de kust – effe het stadje checken. Ver kwam ik alleen niet.

Bij het eerste tentje ontmoette ik AJ. Een jongen van mijn leeftijd die net terug was uit Queensland. Hij verbleef bij Nick, een man die als zijn tweede vader voelde. We dronken wat; kregen gezelschap; aten; en zo was het donker voor ik het wist.

 

A week in The Entrance

De plek waar er herdermaina’s in het wild vliegen. Mijn vogel.

De plek waar ik natuurkunde leerde gebruiken tijdens het poolen. 

De plek waar ik een krab ving.

De plek waar ik voor het eerste écht zwom (met bikini aan).

De plek waar ik weer eens effe lekker een drankje deed.

De plek waar ik was lekkers rookte.

De plek waar ik naar de bioscoop ging. 

De plek waar ik de lekkerste hamburger heb gegeten.

De plek waar ik een zandstorm meemaakte. 

De plek waar ik nog eens de Hollandse boerenkool heb gemaakt.

De plek waar ik uitsliep. 

De plek waar ik me thuis voelde.

Radio stilte

Moeders weet altijd waar ik ben en of ik nog leef, maar hoe langer ik onderweg ben; hoe minder ik de behoefte heb om (op regelmatige basis) te delen. 

Ik dwing mezelf af en toe om ‘die foto’ te maken en ‘het vast te leggen’, maar de sterke behoefte die ik eerder had verdwijnt langzaam.

De eerste weken had ik aardig wat problemen en voelde daardoor waarschijnlijk ook meer de behoefte om te delen. 

Nu het goed gaat – vervaagd dat. Ach.. geen nieuws is goed nieuws zeggen ze toch? 😉