#19 Geen pieken zonder dalen

People are so generous..

 

8 nov
Jarvis Bay > Kiama

En goeie dag. Alle stijgingen die ik tegen wist dat ik kon halen. 

Weer ben ik via een touristische route gefietst, die mij langs de Shoalhaven River leidde.
Een heerlijke route met verschillende landschappen waarbij ik ook andere tourfietsers tegenkwam. Super leuk om naar elkaar te zwaaien als je elkaar passeert. 

Jammer dat de wijngaardes die je voorbij rijdt, en die op elk bord adverteren met proeverijen, je moet skippen. Wijn drinken en fietsen gaat-niet-samen.

Ik voel meer rust onderweg.
Dit had het effect dat ik iets meer moeite deed om de tussenstops completer te maken. Zo kwam ik, bijvoorbeeld, die dag op 7 mile beach uit. Wat prachtig.
Zo ver als je keek zag je alleen maar strand; waarover ik perfect uitzicht had vanaf boven aan de berg.

Van iemand uit het informatiecenter in Ulladulla was mij een campingspot aangeraden in de plaats  Kiama. Die had mij nieuwsgierig gemaakt en besloot die kant op te fietsen. 

Voordat ik dit plaatsje zou bereiken moest ik een deel over de Princess Highway; dé snelweg die door heel het land gaat. Dit had ik eerder op stukken gedaan dus zag daar het probleem niet van in. 

Dit keer was het alleen anders.. niet eerder had ik mij op deze snelweg onveilig gevoeld, maar hier waren de wegen smaller en drukker, ook meer bussen, campers en vrachtwagens die niet genoeg ruimte hadden om mij op een ‘normale’ afstand te passeren.
Ik was blij dat ik er weer af was..

Ik voelde me deze dag zelfverzekerd genoeg om ‘zomaar’ ergens mijn tent op te zetten. 

Dus, aangekomen op de aangeraadde plek stalde ik mijn fiets; scande de omgeving en zou wachten tot het donker werd om mijn tent op te zetten.

.. En dan krijg je een slaapplek aangeboden. 

Een vader met zijn kinderen bood een kamer aan. Hij gaf mij zijn adres en een uur later kreeg ik een handdoek in mijn handen geduwd voor een warme douche, vervolgens een bord pasta voorgeschoteld met als afsluiting een glaasje wiskey onder het gezelschap van zijn Nederlandse buurvrouw. 

De mentale strijd die ik de dag ervoor had ervaren maakte dit weer goed.
Het was een heerlijke avond.

9 nov
Kiama

Uitslapen lukt niet als je biologische klok op zes uur is afgesteld; maar ik kon deze ochtend wel heerlijk blijven liggen.

Die dag was de heer des huizes ziek, dus terwijl de oudste boven aan het gamen waren, en de kleinste beneden voor de televisie geplakt zat, had ik de tijd om lekker aan mij verhaaltjes te werken en mijn foto’s uit te zoeken. Ik heb zelfs een middag dutje gedaan 😉

Toch zijn we  aan het einde van de middag nog even een ijsje wezen halen en hebben zij mij hét toeristenplekje van het dorp laten zien; THE BLOWHOLE. Oh jawel.
Helaas blowde die dag niets en zag ik alleen een (leeg) hole – haha. 

We klommen over rotsen en heb -voor mij doen- nieuw waterleven gezien.

‘s Avonds bestelde we chinees (beslist over het o-zo-eerlijke spel steen-papier-schaar), en zijn we geeindigd met een familie film; Paddington 2.

10 nov
Kiama > Thirroul

Ik besloot om verder te fietsen.
In de ochtend nog even boodschapjes gehaald voor de rest van de dag en daarna op naar Wollongong. 

Ik had besloten (na een paar do’s & dont’s van de fietsers hier in de buurt) dat ik daar de trein zou pakken vanwege de enorme stijgingen die ik zou tegenkomen. Althans, dat was plan A.. 

De route was heerlijk. Merendeel over een fietspaden, door rustige dorpjes heen en langs Lake Illawaara. Voor ik het wist was ik in Wollongong.
Nadat ik twee keer bij een verlaten treinstation was aangekomen, besloot ik door te fietsen naar het midden van de stad en daar naar een informatiecenter te gaan; langs elk treinstation fietsen die op de kaart stond aangegeven had ik geen zin in.

De vrouw achter de balie vertelde mij dat het zonde was de trein te pakken; er was tenslotte een nieuw fietspad aangelegd langs de zee naar Thirroul. En daar was ook een treinstation. 

‘Luister naar de bewoners zelf’

Dus zodoende fietste ik door.. en ze had niet overdreven.

Het was zondag (a.k.a familiedag), wat de paden vulden met hardlopers, wandelaars en fietsers! Hehe, was ik een keer niet de enige.

Ik fietste langs meer dan 8 verschillende stranden (raakte op een gegeven moment de tel kwijt), met stuk voor stuk een speelplaats voor de kinderen; barbeques voor de mannen en paden voor de vrouwen. Ik genoot echt. Op standje ‘rustig’ trapte ik tegen m’n pendalen.

Uitzichten en ritten waar ik bij mezelf dacht; ‘hier doe ik het voor’.
Geen pieken zonder dalen..

Aangekomen in Thirroul; waar ik op de kaart een camping had gevonden.. Alleen de kaart loog. Toen ik aankwam op deze ‘campingplaats’ was er niets. 

Ik zag een lifeguard auto mijn kant oprijden en ben het direct gaan vragen; de hele tijd heen en weer fietsen en zoeken is niet goed voor mijn gemoedstoestand.. helemaal niet aan het einde van de dag. 

Deze man, John, vertelde dat dit een tijdje geleden een ‘soort camping’ was voor de Aboriginals; deze hadden zijn als protest tegen het bouwen in de buurt opgezet. Officieel was dit nooit een campingplaats geweest. Dus.. 

Zelf kwam hij uit Stormwell park (en plaatsje die de eerste buurtjes in Drouin mij aangeraden hadden) en wilde mij wel een lift geven. Hier sliepen vaker backpackers en was gelegen aan een prachtig strandje over de rosten..

Waarom niet?
Fiets achterin – ik voorin en we reden verder langs de kust. Over de ‘Sea Cliff Bridge’; een weg die over de zee is gebouwd vanwege de vallende rosten op de oude weg. Super cool om te zien.

Het was waar. Stormwell Park was een heerlijke plek. Hier zou ik mijn tentje opzetten en voor het eerst ergens alleen de nacht spenderen. 

Ook hier was weer een Nederlander aanwezig; die bovenop de berg in een caravan woonde. Rik was zijn naam en liep wel zes keer per dag naar het strand om een wandeling en een duik in de zee te maken. Natuurlijk raakte we aan de praat. Hij gaf mij zijn nummer voor het geval dat er wat aan de hand zou zijn die nacht en bracht melk en koekjes. Zo lief (en lekker!)

We gaan het vanavond meemaken dacht ik bij mezelf. 

Die nacht werd ik midden in de nacht wakker. In plaats van mezelf nog een keer om te draaien was ik nieuwsgierig naar buiten.. Gelukkig, want toen ik mijn tent uitstapte werd ik overweldigd door wat ik zag. 

De hemel werd verlicht door de sterren, de rotsen door de huizen en de zee door de boten. Hier kan geen kerstverlichting tegenop. Wat een plaatje.
Ik haalde mijn bovenzijl van mijn tent en kon zo, terwijl ik lag, naar al deze soorten verlichtingen kijken. Ik was een gelukkig mens.

11 nov
Thirroul > Oatley

Toen ik deze dag opstond had ik geen idee wat mijn planning zou zijn.
Wilde ik hier nog een nachtje blijven? Of zou ik doorgaan naar Sydney?

De vrouw die ik in één van mijn eerste dagen had ontmoet, had mij een slaapplek aangeboden voor als ik in de buurt van Sydney zou zijn; in Oatley. Ik liet het hiervan afhangen.. 

Ik contacte haar en een paar uur later had ik een planning.
Ik zou aan het einde van de middag de trein van pakken naar haar huis.

Einde van de middag.. dat gaf me dus nog een aantal uur te overbruggen. 

John had mij een hike aangeraden die hij vaker mijn zijn gezin liep op een vrije dag; en aangezien ik ook wel weer eens wilde wandelen ZONDER fiets aan mijn zijde besloot ik dit te doen. 

Een uurtje.. ideaal.
De wandeling bracht mij via rotspaden en klimmen naar de top van de berg van Stormwell Park. Hier had ik uitzicht over de zijde waar ik vandaan kwam en welke richting ik op zou gaan. Goeie therapie. 

Bovenaan de berg speelde de mini-hoogtevrees wel een beetje op; dicht bij de rand lopen, wat je als kind altijd deed, was het nu niet meer. Ik hield mijn afstand – haha. Ik lachte mezelf een beetje uit voor deze voorzichtigheid.

Na de wandeling dacht ik ‘lekker even te zwemmen’. Maar Stormwell Park komt zijn naam eer aan. De golven hier waren zo hard en hoog (!) dat je bijna niet kon zwemmen. De ervaren zwemmer Rik die door de golven dook, liet het blijken alsof het niets was.. terwijl ik door diezelfde golven elke keer terug naar de kust werd gesleurd.
Al snel gaf ik op.. onder het zand dat zich op alle gekke plekken op/aan en in mijn lichaam bevond; kreeg ik ook hier weer een douche aangeboden van de lifeguards. Natuurlijk pak je deze aan. 

De rest van de dag heb ik op het strand gelegen en muziekjes geluisterd. 

Rik stelde voor mij met de auto naar het station te brengen. En aangezien ik aardig in chill-modus was -na een dagje strand- nam ik deze aan.  Om vier uur had ik de trein en een uurtje later stond ik op Oatley station. Zoveel sneller en makkelijker dan ik dacht. 

Zodoende belde ik om zeven uur bij Robyn thuis aan en aten we die avond samen zalm met broccoli, bloemkool en mais (my favourite!). Een vrouw waarvan de kinderen pas geleden allebei het huis uit zijn gegaan en zij mij een thuis aanbod. Zo gastvrij. Zo fijn.

Die avond hielp zij met de ‘wat wil ik doen’ vraag en besloot ik de volgende dag lekker te gaan ronddwalen in Sydney. Een stad die je wel even gezien wilt hebben als je dan toch in de buurt bent.. Nog een dag later zou ik één van mijn bucketlijst dingen gaan doen!