Shanghai Pudong Airport

 

Vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstapte ging eigenlijk alles fout. 

Ik stond in de verkeerde rij, kreeg een verkeerd formulier, nog een keer in de rij
en toen.. de controle. 

De o zo handige all-in-one-tool die ik nodig had om mijn fiets in en uit elkaar te schroeven bevond zich in mijn handbagage.
Dat door KLM in Nederland goed werdt bevonden was hier dus niet het geval. Ik moest deze achterlaten.. en dat was geen optie. Wel kon ik deze in mijn luchtruim bagage doen als ik wilde.

Uitdaging 1
Ik werdt teruggestuurd, terug door alle controles die ik daarvoor had gehad en werdt van Chinees #1 naar Chinees #2 gestuurd (die geen van allen een volledige zin Engels konden spreken). Met een lichte frustratie, en een gratis dagvisum (toch nog iets geregeld), kwam ik een half uur later bij de juiste balie aan.

En hier begon een les die ik voor de rest van mijn tijd in Shanghai heb moeten leren;
heb geduld.

‘Ha-ha ja..’
De mensen die mij kennen weten dat dit niet echt een eigenschap is die ik bezit.

Het kostte (uiteindelijk) twee uur wachten toen ik meegenomen werdt naar een kamertje waar ik mijn grote oranje tas zag. YES. Maar ook mijn fiets. Althans.. de doos waar deze in zat. Die moest ik maar opnieuw inchecken.

‘Oke..’

Met mijn twee bagage onderdelen werd ik door de bordjes twee verdiepingen omhoog gestuurd, die ik met de hulp van verschillende reizigers uiteindelijk heb bereikt. Alleen was praktisch onmogelijk.

Opnieuw inchecken.
Dat betekende; gewoon al je papieren geven en ze het zelf uit laten zoeken.
Mijn uitleg konden ze niet verstaan en hun Chinees begreep ik niet. 

Moe van de vlucht en het wachten, honger en ‘lichte’ frustratie raakte ik in gesprek met een jongen en een meisje van het personeel. Ongeveer mijn leeftijd. Want.. als enige Westerse op het vliegveld en een enorme doos die je meezeult, zijn mensen nieuwsgierig. En hebben vragen.

Met een vertaal apparaat, en handen en voeten, hebben zij mijn wachttijd opgevuld met een grappig gesprek vol mis communicatie en gelach. De frustratie die ik op dat moment had opgelopen namen zij weg..

Uiteindelijk was alles weer was ingecheckt.
Ik voelde me opgelucht en ging ik opzoek naar eten.

Nadat mijn kaart twee keer, bij verschillende tentjes geweigerd werdt, kwam ik er via via achter dat ik maar op één punt geld uit de muur kon halen; toen kon ik EINDELIJK eten. 

Uitdaging twee
Alles was in het chinees. Met handwijzen en op hoop van zegen bestelde ik een grote kom noodles met vlees (althans, dat hoopte ik) en zocht een plekje. 

Al snel kwam er een Vietnamees meisje tegenover mij zitten die Engels sprak.
‘YES, ik kon praten’ 
En gelukkig maar, want noodles met twee stokjes eten is on-mo-gelijk.
Jiffy was haar naam en hield me gezelschap tijdens het eten. Zij leerde me hoe ik de sliertjes vanuit de kom in mijn mond kon krijgen.
Wat een kunst.. halverwege vertelde ik mezelf dat ik vol zat en heb de helft maar laten staan. 

Ruim voor tijd ging ik door de douane en checkte de gate; hier zag ik dat de boarding time een half uur vertraagd was. Dit checkte ik bij een vrouw van het personeel, werdt bevestigd (misschien ging het hier wel fout), en besloot ergens een rood wijntje te scoren. 

Onder het gezelschap van twee wetenschappers, die me alles vertelde over de robotarm die zij hadden ontworpen en de beurs waar ze waren geweest, dronk ik mijn wijntje op en ging weer terug naar de gate. 

GATE CLOSED.
WTF?!

Uitdaging drie 
In versnelling zes rende ik terug en begon de strijdt van de taalbarrière pas echt.

Ze stuurde me van balie naar balie; niemand.sprak.engels dus niemand kon mij helpen. Na een kwartier, bezweet en al, gaf ik toe; ik heb mijn vliegtuig gemist.

Terug naar het inchecken en daar moest ik maar een andere vlucht nemen. 

Als iemand zegt dat ze op Pudong behulpzaam zijn zal ik dat ten alle tijden tegenspreken. Er was niemand die mij kon helpen; en niemand die zich verantwoordelijk voelde. 

Drie balies verder hoorde een man mijn verhaal. Die begon zich over mij te ontfermen en ik heb deze (in mijn ogen) enige engels sprekende man niet meer los gelaten. 

Ik kon kiezen; of dezelfde nacht nog vliegen tegen betaling – of over 24 uur dezelfde vlucht pakken – kosteloos.
Ik koos het tweede.

Uitdaging vier
Op het vliegveld kon ik niet blijven. En na tien uur vliegen (niet slapen) en 6 uur in Shanghai te hebben gezweet, wilde ik ook dolgraag douchen. Ik stonk. 

Ten alle tijden wilde ik mijn bagage niet nog eens meezeulen de bus in. Tegen betaling kon ik deze achter laten in een opslag.

Diezelfde man hielp mij met een hotel zoeken. We spraken een prijs af, stapte in de bus, reden een kwartiertje en werdt ge-escort tot aan de lift, die mij naar verdieping zes bracht; daar waar mijn kamer was. De bus die mij de volgende dag weer zou oppikken werdt ook geregeld. 

Ik kon wel een drankje gebruiken. 
In de hal benden ontmoette ik drie Poolse gasten waarmee ik buiten voor het hotel, op het enige stukje gras dat zich in de straat bevond, een paar drankjes heb gedeeld. Om vervolgens verslagen van de dag naar m’n kamer te gaan en in coma raakte. 

Ik dacht.. ‘Aangezien ik nou toch in Shanghai ben, wil ik de stad zien ook’.
Maar mijn lichaam dacht daar anders over. 

Met moeite kwam ik om negen uur uit bed en heb mezelf naar het ontbijt moeten slepen. Dat bestond uit bami, 10-daagse oud brood (zo voelde het) en een eitje. Die bami ging er trouwens best in. 

Terug naar bed, weer in coma en was uiteindelijk net op tijd voor de bus die mij weer terug naar Pudong zou brengen. 

‘Oke.. poging twee’.