#23 The learning of solitude

Zijn ontmoetingen toevallig of ‘meant to be’?

 

4 december
Nabiac > Taree

Tijd om weer te fietsen!
Tijd voor de volgende fietsenmaker. 

De weg naar Taree was één lange strook van 30km langs de snelweg. Er was genoeg ruimte op de zijstrook en hoefde mij daardoor geen zorgen te maken over de auto’s die mij voorbij reden. Oortjes in met muziek en verstand op nul.

Dichtbij het stadje maakte ik voor het eerst mee dat de andere weggebruikers mij van de weg af wilde. Meerdere keren is er vanuit het autoraampje naar mij geschreeuwd en één keer probeerde iemand mij zelfs af te snijden. Grrr.. Ik kon nergens anders fietsen mensen, excuses voor het ongemak.

Bij de fietsenmaker leerde ik weer iets nieuws.

Aangezien mijn fiets gebouwd was op een 9 speed derailleur; was het probleem dat er nu een 8 speed op zat. Dit was door fietsenmaker nummer drie erop gezet bij gebrek aan meer. Blijkbaar verschillen deze in breedte waardoor de versnellingen niet op de millimeter afgesteld konden worden en dit voor de speling zorgde die ik voelde (dit kwam dus niet door mijn survival trail van een aantal dagen eerder). 

‘Oke.. vervang maar’
Als het maar goed werkt.

En.. dit was de beste 100 dollar die ik uitgegeven heb. De fiets heeft niet beter gefietst dan nu.
En door de technische logica begrijp ik ook waarom.

De vervanging duurde wat langer waardoor het al later op de dag was toen ik de fiets weer in mijn bezit had.
Michael, de paardenverzorger van de farm waar ik verbleef, had die avond ervoor laten weten dat als ik een slaapplek nodig had in Taree -in verband met de fiets- ik een belletje moest geven. So I did.. 

Zodoende kwam ik terecht bij hem en zijn moeder aan de rand van het stadje.
In de achtertuin hadden zij een tuin met verschillende groenten; tomaten, komkommer, courgettes en uien. Ook groeide er passievrucht, munt en peterselie. De moeder liet mij de kruiden proeven en deze hadden zoveel meer smaak dan als je deze in de supermarkt koopt. Logisch.. verser krijg je ze niet.

Na een heerlijke maaltijd van groente en gehaktballen hebben we nog een Canadian Club gedeeld en daarna was het bedtijd.

5 december
Taree > Port Macquarie

Met een stevig ontbijt in mijn maag van -natuurlijk- bacon en eggs, vertrok ik voor tienen weer uit Taree. Mijn eerste punt zou Crowdy Head zijn; dit door de aanraders die ik had gekregen.

Het was een klein havendorpje met een paar straten onderaan de vuurtoren. Ik at hier ontbijtje twee en vervolgde de weg over een dirt road. Deze weg zou korter zijn en een stuk rustiger in verkeer. En ja.. dat was het. Ook wel wat meer keien, zand en gaten in de weg. Maar ach.. 

In de twintig kilometer ben ik twee auto’s tegen gekomen. 

Zo’n afgelegen weg heeft voor- en nadelen. Het voordeel is de rust in verkeer en de leegte. Soms stopte ik om deze leegte in me op te nemen. Beide kanten die ik op keek bestond alleen uit een zandpad met aan de zijkanten bomen waarin af en toe genoa’s verstopt zaten. Voor en achter.. leeg. 

Het nadeel zijn de onevenheden op de weg. Hobbels met gaten waardoor je gedwongen wordt de meest bereden strook op de weg te volgen. Dit kost energie.
Na die twintig kilometer was ik blij dat er weer geasfalteerde weg was.

Ik kwam uit bij Larieton; een stadje gelegen onder een grote berg wat een mooi plaatje geeft. Vooral als je over de brug het plaatsje in komt rijden. Alles was hier nog in oude staat; vooral de bioscoop. Het gaf een fijne sfeer en ook de mensen waren super enthousiast en niet op een vervelende manier. 

Toch is het als je luncht soms fijner om afgezonderd te zitten in plaats van tussen de mensen. Dit zorgt ervoor dat je niet tien keer hetzelfde gesprek voert in een half uur tijd. Het is vriendelijk bedoeld, maar je valt zoveel in herhaling. Je eigen enthousiasme kun je niet zolang ophouden.

Op de Ocean Drive, een weg die soms te smal was om gepasseerd te kunnen worden door auto’s, kreeg ik een andere beleving van de weggebruikers dan de dag ervoor. Auto’s toeterde enthousiast en zwaaide naar me. En als de ene begon volgde de rest op de weg. Ik voelde me eventjes een bekendheid, ha-ha. Je wordt er blij van en dit bracht me sneller naar mijn eindpunt van de dag. 

De weg naar Port Macquarie was namelijk wat verder dan ik in gedachte had. In plaats van die dag 60km te fietsen werden het 90km. Gelukkig kwam ik nog voor het donker aan.

Het stadje.. beetje heuvelig maar er mag niet geklaagd worden. Na gebruik te hebben gemaakt van de wifi in de bibliotheek was het tijd om een slaapplek te zoeken. 

Aangezien ik onder het zand zat door de dirt road van die middag wilde ik niet op het strand blijven slapen. Ik voelde me vies; was vies en wilde gewoon douchen. Mn nagels leken wel van een bouwvakker.

Blijkbaar zag ik er ook zo uit, want twee keer kreeg ik bij aankomst een opmerking van;
‘you look exhausted’.. 

‘Oke, ik zie er dus niet uit..’
Verbergen gaat niet.

Achterin de stad, gelegen aan de bekende Coast Walk aan zee, vond ik een Holiday Park waar ik kon verblijven.

6 december
Port Macquarie

Deze dag begon, met de fiets aan mijn hand, met een ochtend wandeling langs -een deel- van de Coast Walk. De zon kwam net op en zo was ik de eerste die een ontbijtje at bij een strandtent aan de zee.

Op de kaart had ik gezien dat er een Koala Hospital in de buurt was. En aangezien ik deze nog steeds niet in het wild had gezien (hoe vaak ik ook omhoog keek in de bomen onderweg) wilde ik deze bezoeken.

Deze opvang wordt niet gesubsidieerd door de gemeente en dat kun je zien. Ondanks dat hebben de vrijwilligers er een mooi plaatsje van gemaakt. Elke koala had zijn eigen open ruimte en zijn eigen verzorging (want het was een opvang). Zo was er eentje geraakt door een wilde kogel, de ander zijn boom was gekapt en ook was er eentje blind (deze zat maar zielig in een hoekje). Ook is de SOA syphillis blijkbaar een veelvoorkomend geval onder deze dieren. 

Door de rit naar deze locatie merkte ik dat ik rust nodig had. Mijn benen voelde moe. Ikzelf trouwens ook (ja, dit zijn twee aparte dingen). Dus besloot ik een deel van de dag door te brengen in de bibliotheek en de overige uren aan het strand onder het genot van een drankje. 

Het gevoel ervaren van niets

Niet verdrietig
Niet boos
Niet teleurgesteld
Geen onbegrip

Niet blij
Niet euforisch
Niet gelukkig
Geen volle vreugd

Gewoon ‘gewoon’

Afgelopen maanden heb ik in verschillende zeeen van emoties gezwommen
Althans, geprobeerd

Het voelde meer als watertrappelen
Net genoeg beweging kunnen maken om je hoofd boven water te houden
met net genoeg lucht binnen krijgen om niet te verdrinken

Nu dobber ik
Met mijn rug op het water, de teentjes er net bovenuit
Ik drijf mee op de golven die de zee mij geeft

Ik denk niets
Ik voel niets

Gewoon ‘gewoon’
Is dit tevreden?

 

7 december
Port Macquarie

De dag dat ik besloot nog een dagje te blijven. Ik had een fijne slaapplaats en wilde een dagje strand; iets dat ik mezelf nog niet had gegund. 

Eerst wilde ik van m’n fiets af. Zo hoefde ik niet de hele tijd een oogje in het zeil te houden en zou het mij wat meer rust geven.
Zo kon ik via via mijn fiets op een plein stallen onder een extra paar oplettende ogen van een nederlands meisje die daar een koffiezaakje had. Fijn!

Ik wilde graag naar Miners beach; een naaktstrand; en tegelijkertijd het pareltje van de stad
(zo werdt gezegd). 

Via de Coast Walk -die ik eerder deels had bewandeld- kon je over de rotsen en langs de stranden zo naar deze locatie lopen. Alhoewel, ik dacht dat het op loopafstand was, maar toen ik eenmaal begonnen was vertelde de bordjes dat het drie uur lopen zou zijn. Oeff..

En dat voor een rustdag..

‘Oke beter niet’

En dus keerde ik terug naar het strandje ‘Town Beach’ waar ik begonnen was en besloot hier mijn dag te spenderen. 

Tijdens deze reis doe je veel dingen alleen. Deels is wennen en je draai vinden, terwijl andere activiteiten als zelfsprekend voelen. Deze dag heb ik ontdekt wat ik niet leuk vind alleen;
spelen in de golven.

Ik stapte de zee in en werd direct een paar keer geraakt door harde golven waardoor ik gedwongen werdt om kopje onder te gaan. Binnen een kwartier was ik er weer uit.

Met wie deel ik de kracht van de golven? Met wie deel ik de beginnende kou van de zee?
Ik vond er niet veel aan.

De rest van de dag heb ik op het strand gelegen met de wekker als herinnering om mij op tijd om te draaien in verband met de felle zon. Ik dacht dat ik zo niet zou verbranden. Tevergeefs..
Ondanks dat ik mezelf wel meer dan vijf keer heb ingesmeerd voelde ik mezelf knetteren aan het einde van de middag.

Een paar uur later was ik het zat. Ik voelde me onrustig dus besloot door het stadje te wandelen. Dit loopje heeft me uiteindelijk bij een park gebracht waar ik mezelf neerzette. En.. alsof het zo had moeten zijn..

Een uurtje, en drankje, later werd ik op m’n schouder getikt. Een oudere vrouw nodigde mij uit terwijl zij wees naar een paar bbq’s verderop. Er was een buurt bbq gaande en iedereen was uitgenodigd.
Bleek dat deze bbq elke vrijdag plaatsvond; wat begonnen was om de zwervers eten te geven. Dit vermedigvuldige zich met mensen uit minder bedeelde gezinnen en zo kwamen er elke week 25 mensen opdagen. En deze avond was ik er eentje van. 

Na twee hamburgers met kip en een lekker limoendrankje zat ik vol (aan het avondeten hoefde ik ook niet meer te denken).
Ik heb gesproken met verschillende mensen van de kerk, gezinnen en degene die het voedsel verzorgde. Zo was er een bakker, een slager en een groenteboer aanwezig. Verschillende mensen met verschillende verhalen. Ik heb mij vermaakt.

Daarna heb ik mijn fiets opgehaald, nog even naar de zee gestaard en vervolgens opnieuw m’n tentje opgezet op hetzelfde park als die avond ervoor.

Geen hoge city skylines
Maar uitzicht op zee

Geen hotel met mega bed
Maar een camper

Geen duur restaurant
Maar een bbq

Geen hoge hakken
Maar slippers

Geen lagen make-up
Maar zonnenbrandcreme 

Simpel life
Happy life

Aussie life

8 december
Port Macquarie

Na een koffietje gehaald te hebben bij het dichtsbijzijnde restaurantje stapte ik op mijn fiets. En zoals ik stiekem al had verwacht..

‘AUW..’ 

Ik was verbrand.
Bij het opstaan voelde ik mijn rug en billen al; m’n huid trok. En zodra ik op de fiets stapte schuurde dit tegen het lange zadel aan waar ik op lag. 

Ik kon twee dingen doen; de gok wagen en 60km naar het volgende plaatsje rijden; of een dagje rust nemen. Ik was bang dat het schuren en het zweten tijdens het fietsen voor blaren zou zorgen dus nam het zekere voor het onzekere; ik bleef wel een dagje extra. 

Als je ergens voor een aantal dagen bent beginnen mensen je te herkennen en weten ze je naam. Zo liep ik door de supermarkt met; ‘Hey Odet!’; of ‘Hee you’re the girl on the bike!’.
Mensen die je op de snelweg hebben zien rijden en nu de mogelijkheid hebben om een praatje met je te maken. Herkenning is, ondanks de aandacht, wel erg leuk en doet je goed. 

Ook hoef je niet elke keer op de kaart te kijken voor welke afslag je moet nemen; want je weet de weg. 

Deze dag heb ik doorgebracht op de wifi-plekken. Eerst de bibliotheek en vervolgens het informatiecenter. Lekker koel en uit de zon. 

9 december
Port Macquarie

Ik was nog niet op de fiets gestapt en ik kwam een bekende tegen van de buurt bbq; Oneill. Een gepensioneerde kunstenaar die een paar ochtenden in de week zijn tijd vulde met houtschilderingen voor het tentje waar ik eerder had ontbeten. Hij wilde ze laten zien.

‘Waarom ook niet’

Eerst liet hij mij zijn schilderingen zien met de bijbehorende betekenis en kreeg vervolgens zijn pennen in mijn handen geduwd om hetzelfde te doen. Ik liet mijn naam en datum achter op een stukje hout (lekker origineel).

Vervolgens dronken we een koffie in een tentje van bekenden van hem en aten wat.
De rest van de dag hebben we gespendeerd in zijn huis, met zijn slang (die los rondslingerde) en een paar biertjes. 

Hij bezat geen televisie en spendeerde zijn tijd met boeken en tekeningen. Boeken over ruimte; persoonlijke groei; religie (en het ontketenden ervan). Dit gaf ons vele onderwerpen om over te praten waardoor ik uiteindelijk die avond in de extra kamer sliep.

Aan het einde van de dag zag ik -via de weersvoorspelling- dat er een grote storm zou aankomen van vier dagen. Zo besloten we dat ik nog een dag zou blijven om te kijken wat het weer zou doen. Mijn volgende bestemming zou South West Rocks zijn waar er in de buurt van de camping geen winkels waren. Daar vast zitten in je tent zou niet fijn zijn.

10 december
Port Macquarie

Tussen het schilderen door maakte Oneill fietsen waardoor ik de gelegenheid had om een mountainbike te pakken. Dus in plaats van alle hoofden te laten keren met mijn ‘rare’ fiets, was ik deze keer een ‘normale’ fietser zonder bagage. Even geen buitenlander; lekker low life. 

We zijn die dag naar het ziekenhuis geweest (om zijn hechtingen eruit te laten halen) en hebben rond gefietst door het stadje. Muizen voor de slang gehaald (waar ik fascinerend naar heb zitten kijken hoe deze werd verslonden) en met het pondje naar de overkant van het water geweest.

Als je met iemand bent die weet hoe het is om honger te hebben; en weet hoe het is om geen dak boven zijn hoofd te hebben, krijg je nieuwe inzichten van mentale strijd. Zo kwam ik deze dagen tot het inzicht dat ALS ik trek heb -met geen mogelijkheid om te eten- ik de keuze zelf maak of ik chagrijnig wordt. Ik was mij hier wel bewust van maar zag er het nut niet van in dit te veranderen. Nu wel. Zo kan een persoon met diepe achtergrond je op andere inzichten brengen waardoor je iets WILT veranderen.

Vast tussen het verleden en de weg die ik ga
Vast tussen dat wat ik weet en wat ik wil

Tijd leert
Ervaringen zijn de lessen

Een artiest die overal een plek ziet om zijn schilderingen op te tekenen. En zo ook op zijn eigen vloer. Ook hier werd mijn naam achtergelaten.

11 december
Port Macquarie

De storm die was opgegeven had zijn draai gevonden in een andere windrichting en zo was ik veilig. 

Deze laatste dag hebben we gebruik gemaakt van een kerst lunch die werd gegeven door dezelfde mensen als van de buurt bbq. Het was leuk om weer dezelfde gezichten te zien.

De avond vroeg naar bed om optijd te kunnen vetrekken naar mijn volgende punt;
South West Rocks!