#17 My bike is cursed!

Heerst er een vloek op mijn fiets?
Want zo voelt het momenteel..

 

2 november
Tathra > Bermagui

De eerste keer wakker worden in een National Park. Wat een rust.
Uitzicht op zee en stilte.

Naast dat ik weer, na een aantal dagen, op de fiets zou stappen en dus op tijd wilde vertrekken was dit ook een voordeel om de betaalrondes van de rangers te vermijden..
.. met het opstarten zag je dat wij niet de enige met dit idee waren 😉

Mick zette mij af bij de eerst volgende afslag en half acht vervolgde ik de reis.

Het was gek om weer op de fiets te stappen..
..En om alleen verder te gaan. 

Een zacht mistige morgen, dat alleen de geluiden van de gevleugelde dieren liet doorkomen.
Bijna geen verkeer waardoor ik op eigen tempo langzaam de kilometers terug in mijn benen kon laten komen.

En dat was wel nodig voor wat er zou komen.. 

Later die dag kwam ik stijgingen tegen waar ik nog niet klaar voor was. Zo stijl; die WILDE ik niet eens proberen. Drie keer ben ik afgestapt en heb te voet de fiets omhoog geduwd. Anders gaan m’n knieën er nog aan ook. Of de ketting.. 

‘Je fiets omhoog duwen is gewoon een ander soort beweging.. als je maar naar boven komt’  vertelde ik mezelf.

Na een aantal zweet en hijg partijen kwam ik rond de middag aan in Bermagui. Al had ik maar 30km afgelegd; het voelde het dubbele. 

Zeker van de zaak of ik mentaal diezelfde 30 kilometers nog een keer kon afleggen was ik niet. Afzien is niet erg.. maar zwoegen is een ander verhaal. Die drie dagen niet fietsen merkte ik. 

Aangekomen bij de informatiebalie/bibliotheek ontmoette ik Ross; tegelijk stapte we van onze fietsen af. Allebei blij met de wifi ontvangst en hebben samen een aantal uren hier binnen gespendeerd. Ik nog steeds in twijfel wat ik wilde met de rest van de dag.

(Dit is een leerpunt voor mezelf; twijfel en twijfel. Wat wil ik?
Er zijn meerdere wegen naar Rome; maar welke is juist? Terwijl er goed of fout in het verhaal is)

Einde van de middag besloten we samen ergens te kamperen. Hij, de meer ervaren van de twee, koos een plek uit op de kaart en na een avondmaal gehaald te hebben (die ik voorstelde om te bereiden) fietste we naar de plek ter bestemming.

Een spot aan de Bermagui River.. 

Op de kaart zag het er niet ver -diep en stijl uit; de realiteit was anders.
Al was het wel de moeite waard.

Niemand anders. Aan een rustig meertje.
(en voor mij de eerste keer ‘in het wild’)

Na het eten was het tijd voor kampvuur!

Die we tenslotte aangekregen hebben met een aansteker en wc-papier, anders lukte het ons echt niet.

Wat waren we trots toen het bleef branden.
Nog een keer iets nieuws; mijn eerste gemaakte kampvuur. Hier hebben we de avond gespendeerd.. Lekker naar het vuur staren (onder het genot van onze denkbeeldige biertjes.. die we vergeten waren mee te nemen uit de supermarkt)

3 november
Bermagui – Narooma

Wat een kut dag. Hoe mooi deze ook begon.. 

Wakker worden met het uitzicht op de rivier; rustig inpakken en beetje ochtend struggle na de diepe daling van de avond ervoor onder motiverende soundtracks (merendeel van Rocky).

Ik had een betere vibe meegekregen die ik meenam in de dag nadat ik en Ross allebei weer onze eigen waren gegaan.

Maar helaas.. die vibe bleef niet eens hangen tot de middag.
Ik had het misschien kunnen weten.. de ketting viel er al twee keer van te voren af en (weer) zaten de versnellingen niet lekker.

Met de gedachte dat ik het bij het volgende stadje wel zou navragen besloot de fiets iets anders.. Terwijl ik midden in een stijging zit, nergens schaduw en op het heetst van de dag was het; ‘KRAK KRAK’.

De fiets wilde niet meer achteruit, en weigerde dit nog sterker als ik deze vooruit wilde duwen.
Ik kijk de richting op van het geluid en zie heel de derailleur tussen mijn spaken hangen. 

‘Dafug’ 

Dit zijn fietsenmaker dingen.. 

Ik kon dus geen kant op en voelde het als geen andere keus dan alles te ontladen en mijn hand op te steken naar de passerende auto’s. Hoezeer ik ook had gezegd dat ik liever niet wilde gaan liften, bracht de situatie mij tot geen andere keus.

Ik gaf mezelf een uur.. als ik er dan nog steeds zou staan, zou ik mijn telefoon erbij pakken en bellen.

Gelukkig! Nog geen kwartiertje later zie ik een rode auto omkeren die mij eerder had gepasseerd en mijn richting oprijden.

‘YES’.

Stiekem wilde ik springen van blijdschap maar wilde de persoon in de auto niet afschrikken. 

‘Be cool Odet’.

Het was een vrouw. Lachend en met veel enthousiasme stapte zij de auto uit.
‘Let’s see if we can let it fit in the car’. 

En dat deed het. Als het noodzaak is past alles..
Zij bracht mij naar de fietsenmaker in het volgende dorpje (Fietsenmaker nummer drie). 

Deze was alleen niet aanwezig.
Ik kreeg het telefoonnummer van een oud werknemer die voor zichzelf was begonnen vanuit huis; hij was mijn enige optie.. en aangezien het zaterdag was en de volgende dag alles dicht zou zijn had ik geen andere keuze..

Een jongen die passeerde woonde (toevallig ook) op dezelfde heuvel als waar ik moest zijn. We legde de fiets in de auto en hij zette me af.

Ik kwam thuis bij IFixBikes.
Waar het begon met een nieuwe derailleur (grrr..). Deze bleek voorheen al verbogen te zijn; ik ben bang dan dit door het vervoeren tijdens de vlucht in gebeurd.. of het vallen van de fiets een keer.. we zullen het niet weten.

Drie uur later was niet alleen het hoofdprobleem opgelost. Ook extra stevigheid voor mijn tassen en de remmen opnieuw afgesteld.

‘Hoppa, honderd dollar. Als het het nu maar waard is..’

Niet zo ‘happy the peppy’ reedt ik verder en zou op de eerste de beste camping plek verblijven.

En dan.. Terwijl je geen zin meer hebt in de dag, en je langs de kust over het fietspad rijd, laat het uitzicht zich spreken.
Na deze dag kwam er een lading van tevredenheid over mij heen. De kust, de rotsen.. 

‘Jeetje Australië, je weet wel wanneer je je laat zien. Precies wanneer ik het nodig had’

Ik kampeerde op een campingplaats waar ik, vanwege een tip die ik gekregen had, na sluitingstijd opreed. En de volgende dag voor openingstijd weer uit moest zijn. De camping.. met een douche. Na twee dagen niet douchen zat ik onder mijn eigen zweet, vuil EN smeer van de fiets. Ik was een zooitje. 

De eerste keer dat ik geen zin had om te koken..
Ik kocht een blik spaghetti, gooide daar mijn overige rucola in met tonijn; pak melk erbij en ben aan het strand gaan zitten. 

Hier was het voor het eerst dat mijn voeten het Australische water raakte; en het strand. Hier doe je het voor. De zee spoelt letterlijk de frustratie van de dag weg. Bijzonder.

4 November
Narooma > Batemans Bay

De eerste nacht dat ik volledig heb doorgeslapen sinds ik hier ben aangekomen.
Laten we zeggen; door de golven die ik vanuit de kust kon horen. Dit was namelijk ook het laatste dat ik hoorde voor het slapengaan. 

Zoals mij verteld was stond ik voor openingstijd op en liet de camping in stilte achter me. 

Mijn hoofddoel van de dag van Batemans Bay. Dit was meer een stad -in vergelijking met afgelopen dorpjes- met een haven en wat geschiedenis; ik was nieuwsgierig.

Eerst passeerde ik Moruya; een oud dorpje dat onaangetast leek te zijn sinds de jaren 70. Vervolgens langs het vliegveld met rechts de Deua river aan mijn zijde en door over de touristische route richting Malua Bay; waar ik mijn laatste grote pauze zou houden.

En wejoo..
Ik denk dat ik tijdens deze touristische route voor het eerst tegenwind had; dat is effe ander trappen. Al ben ik blijer met tegenwind dan heuvels (die zich lijken te vermenigvuldigen hoe noordelijker je gaat).

Malua Bay; dit was een prachtig strand omringd door grasvelden. Ik genoot van de passerende gezinnetjes; de zee en de schaduw. Koffietje erbij en was na een uurtje weer klaar om te gaan. Op naar de laatste 10 kilometer die mij naar het doel van de dag zouden brengen! Al moest ik deze wel verdienen (heuvels, heuvels, heuvels)

Toch.. Geredt!
Ik was blij.

En het was waar; een stadje prachtig gelegen langs de rivier gevuld met vissers en kleine woonbootjes. De zon schitterde op het water waardoor de bootjes in een schaduw vielen en het leek alsof je naar een schilderij aan het kijken was. Je wordt er gezellig van.

Via de informatiebalie kwam ik bij een camping terecht in de buurt.. deze bleek alleen zestig dollar te zijn voor twee dagen.

‘Ja daggg’

Ik fietste naar de dichtsbijzijnde supermarkt (aldi is mijn lievelings hier), kocht avond en ontbijt voor de volgende dag in en liet mij via Google Maps wijzen naar een openbare campingplek aan de overkant van de brug. 

En.. je zal het niet geloven..
.. Op een mini brug.. met precies twee lanen breed – autos konden mijn NIET passeren toen ik deze overstak.

 LOOPT MIJN KETTING VAST..

‘@#$%^*@#$%$^’
Australië is weer wat Nederlandse vloekwoorden rijker. 

‘Gelukkig’ was de openbare camping op loopafstand. 

Een aantal politie agenten, die aan het einde van deze brug alcoholtesten aan het uitvoeren waren, hebben mij geëscoord naar mijn verblijf voor de aankomende nacht. 

‘Ik moet blij zijn dat ik eten heb, het morgen maandag is er (ik wil het bijna niet weer zeggen) een fietsenmaker in de stad is. Dichtbij. Ik overleef gelukkig’.

Aangezien het park waar ik besloot te bivakkeren (en geen andere keus had) zich naast een vakantiepark bevond, had ik indirect buurtjes. Een jong gezin met een kleine. Deze boden mij ‘s avonds een douche aan.

‘AH wat lekker zeg!’

Hier heb ik ‘s avonds nog een drankje mee gedeeld en sliep daarna als een roosje.
Baksteen was het eerder misschien..

5 nov
No restday in Batemans Bay

Met een grote tegenzin stond ik die ochtend mijn spullen in de pakken.. wéér naar een fietsenmaker. De rustdag die ik voor ogen had, had ik anders voorgesteld. Maargoed, wat ik al eerder zei; ik mocht niet klagen van mezelf.

Op dit punt van de dag ontdekte ik een zwart vlekje op het scherm van mn telefoon.
‘Huh?.. Ach tijdens het in en uitpakken zal ik vast wel wat geraakt hebben’, dacht ik en liet de gedachte direct weer los. Die fiets was die dag de hoofdzorg.

Na het afgeven van mijn fiets begaf ik mezelf naar het Free Wifi punt; Mc Donalds! Effe een bakkie. Hier keek ik weer op m’n telefoon en ontdekte dat ‘dat vlekje’ nu bijna één derde van mijn scherm overnam!

‘FUCKKK.’
Ik maakte me zorgen. 

Met de koffie, die nog op standje kokend stond, liep ik naar de dichtbijzijnde telefoonwinkel. Die kon mij niet helpen; maar het winkeltje ‘The phone surgery’ wel. De naam zegt het al. 

Ja, deze kon me helpen. Mijn scherm moest vervangen worden. Hoppa weer honderd dollar.
En weer had ik geen keuze..

Na een uurtje was deze gemaakt en voelde ik een lichte euforie opkomen.
– Telefoon gemaakt
– Fiets bij de fietsenmaker
– Wifi acces
.. Ik hoef nu alleen nog maar te wachten..

Het was rond een uurtje of vier dat ik mijn fiets kon ophalen. Helaas bleek deze niet direct goed te zijn.
Omdat zij de fiets niet kennen, en mijn onwetendheid over dit product ook niet echt meewerkt, duurt het langer. Wel is het super leuk om te zien dat de mensen zo nieuwsgierig zijn en bereid het te WILLEN snappen. Einde van de dag, na sluitingstijd, stonden ze met drie man om de fiets heen.

Er was even een punt dat ze mij naar een Caravanpark in de buurt wilde brengen, en de volgende dag verder wilden gaan..
…Toen plots er een lichtbolletje boven het hoofd van één van de medewerkers verscheen. En het probleem was verholpen. 

Nu stonden we met z’n vieren lachend om de fiets. Ik blij dat het opgelost was, en hun blij dat ze het verholpen hadden. WIN WIN.

Het was ondertussen wel al laat en wist dat ik het dicht bijzijnde National park niet meer voor het donker zou redden. En dus besloot ik terug te keren naar dezelfde plek als waar ik die ochtend vertrokken was. In het open park – veilig bij de buurtjes die mij de nacht ervoor deels hadden bijgestaan. Dit hadden zij ook voorgesteld. 

Zodoende.. zat ik weer waar ik de dag ervoor eindigde. Deze keer wel met een fiets die werkt!
Die niet beter gereden sinds ik hier ben dan nu. 

..Toch wil ik niet te enthousiast doen. Ik wacht morgen af..
Ik wacht de dag af dat ik zonder problemen op de fiets kan fietsen. Dat zou de trip een stuk aangenamer maken.. 

We’ll see. 

Toch is het mooi.. hoe alles fout kan gaan op een dag; hoe je denkt de ergste dag te hebben en de volgende dag er nog een stapje overheen doet.. Maar het zijn het de mensen die je spreekt, die je ontmoet en die je helpen die het allemaal weer verbloemen.