#15 Three days on the Rail trail

Een oude spoorlijn die nu dient voor paarden, voetgangers en fietsers. Een pad dat niet veel wordt gebruikt en je je eigen hekken dient te openen om door te kunnen.

DAG 6
Hayfield > Bairnsdale

Al was het geen spannende route -merendeel vlak- toch was het tachtig kilometer.

De eerste uren was het typisch nederlands uitzicht met schapen en koeien aan beide zijden.
Ik voelde me gewoon thuis – haha.

Andere zeiden; ‘het is best saai rijden’, maar voor mij ideaal om wat kilometers te maken.

Na het plaatje Stratford was het anders.. Een lange weg met niks, alleen zon en vliegen die je proberen bij te houden.  Lang leve de muziek die door je oordopjes komt. 

Welcome to Bairnsdale..
YES! Gered! Een vleugje trots. 

Bij het informatie loket aangekomen kreeg ik een boekwerk mee aan kaarten. Deze dames waren super enthousiast.
(De informatie loketten skip ik niet als ik deze passeer; je haalt er altijd iets extra’s uit).

Hier kwam ik ook een oudere vrouw tegen, die herhaaldelijk heeft aangekaart ‘how fine’ Andre Rieu wel niet was toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. Toen ze erachter kwam dat ik, samen met mijn moeder, deze man in Maastricht had zien optreden ging het enthousiasme nog een tandje omhoog. Heerlijk.

Ik belande op een camping met gedeelde keuken en meer fietsers zoals ik. Allemaal netjes gepaard aan de hekken.. geeft een leuk gezicht.

Ja, er is wifi op de Caravan Parks.. maar die zijn zo traaag. Niks wil laden. 

Aan het einde van de straat was er een McDonalds; waar ik van hun koffie met bananenbrood heb genoten en uitgebreid gebruik heb gemaakt van een verbinding die wel werkt.

DAG 7
Bairnsdale > Nowa Nowa

Al vroeg werdt ik wakker met het idee in mijn hoofd om in één keer naar Orbost te fietsen. Dit natuurlijk door mijn dag hiervoor; lekker enthousiast. Ik stond op, ging douchen, at en pakte mijn tassen in. Dit gaat elke dag beter en sneller! Gelukkig maar, want dit was toch wel een frustratiepuntje in de ochtend. 

Weer een dag over The Rail Trail; al was deze anders dan de dag ervoor.
Meer een survival trail.. met aardig wat lange stijgingen. 

Heb één stijging getimed en kwam op 30 minuten lang klimmen uit. Weer een vleugje trots dat dit aardig goed ging. Zweten en een beetje hijgen hoort er natuurlijk bij.

‘s Ochtends kwam ik Christophe tegen; een voormalige voetballer die een jaar lang door Australië aan het rennen is (en ze noemden mij gek – haha), allemaal voor The Great Barrier Reef : https://www.australianchallengetour.com/. 

Hij gaf mij eenn bananendrankje en wenste mij succes bij Sydney.
‘Succes terug dude’

Heel de dag alleen ik en de weg. Heel de dag (op de dorpjes die ik passeerde na) niemand die je tegenkomt. Echt in de natuur.

Een leguaan (meer dan een meter lang) die voor m’n fiets de boom in schoot; een kangaroo die MIJ bijna aanrende en eentje die mij blijf aankijken alsof deze water zag branden toen ik voorbij reedt. Of deze verstijfde van angst, dat kan ook het geval zijn geweest.. 

De fietspaden waren verre van wat wij fietspaden zou noemen; maar alles beter dan een weg waar ze met 100km/u langs je scheuren. 

Al is er (hoorde ik die dag) een nieuwe regel voor auto’s, vanwege de vele verkeersongevallen van afgelopen tijd; waarbij de auto’s je nu met minimaal één meter moeten kunnen passeren.. Fijn voor mij! 

Aangezien het meer klimmen en onbegaanbaar was dan de dag ervoor, was ik na 60km op. Aardig logisch vertelde ik mezelf. 

Zodoende ben ik in het stadje Nowa Nowa gebleven. één supermarkt (die voor van alles diende), één kroeg, één campingplaats en één weg. 

De camping was prachtig gelegen aan het meer; Lake Tyers, en ontmoette de eigenaar persoonlijk terwijl ik eten aan het inslaan was. Hier spraken we een prijs af en ben direct doorgereden.

Nog voordat ik de camping opkwam ontmoette ik Bobbi en Dennis.
Bobbi was in Scheveningen geboren (achterin een sigarenwinkel), en Dennis kwam uit Amerika. Zij boden mij direct een kop koffie aan (heerlijk) en kreeg een lemon cake met scones naar me toegeschoven.. Na zo een lange rit is dat een traktatie.
We kletsen wat, deelden nummers uit en zij gingen weer naar huis. Terug naar hun twee bolder collies. 

Ik ging een plekje voor mn tent zoeken.. 

DAG 8
Nowa Nowa > Orbust

Nog een keertje. Vroeg op; super enthousiast en vastbesloten weer lekker kilometers te maken.
Ehum.. 

The Rail Trail werdt per dag ruwer en heuveliger.
Ook begint de zon hier elke dag een graadje meer te schijnen die je op je bolletje voelt 😉
En je dorst. 

Ik startte al met spierpijn van de vorige dag. Gelukkig was het maar 40kilometer.. (dacht ik)

Dit leer je hier snel;
Wat voor 40 kilometer.
Hoeveel heuvels moeten er overwonnen worden en hoe stijl zijn deze.

Weer een inschattingsfout. 

In plaats van er drie uur over te doen; deed ik er anderhalf uur langer over.
Hier had ik mijn voorraad eten niet op aangepast (aangezien alles in Nowa Nowa zo belachelijk duur was). 

Foutje..

Gelukkig had ik wel meer dan genoeg water. Dan is dan weer een plus. 

Weer een dag zonder ook maar iemand tegen te komen – omringd door bossen en heuvels; diep en stijl. Kangaroos die geschrokken voor je fiets springen en geritsel in de de bosjes als je passeert..

Dubbel; ik voel me alleen en toch voel ik me goed.
Ik ben nog zoekende naar de emotie. 

Het echte survival gevoel komt wel naar boven (en ik bad maar dat ik geen lekke band zou krijgen door de ruwe paden die ik soms moest begaan).

In Orbost was ik klaar. Mijn benen stonden strak en vertikte het nog extra kilometers te maken.
Ik stemde hiermee in. 

Een rustig stadje (vol met motorbendes/doorrijders); en een mooi caravan park aan de Snowy River. Hier ga ik effe chillen voor vandaag. 

De dag erna zou ik besluiten of ik door zou rijden of nog rust zou pakken.

DAG 9
RUSTDAG

A.k.a m’n eerste wasdag. 

Ook m’n eerste interventie van onbekende mensen.
Hier hadden zij mijn verhaal gehoord over het feit dat ik richting Eden zou fietsen; en dit was te gevaarlijk.

Smalle wegen; veel vrachtwagens; niets tussen de 150km in en veel stijgingen/dalingen met wind. Er zouden ook veel wegwerkzaamheden zijn die het niet toegankelijker zouden maken.

Na goed nagedacht te hebben, en m’n visie met trots op een laag pitje te hebben gezet, besloot ik de  bus te pakken.

‘Luister maar naar de mensen hier..’

Deze zou de volgende morgen vertrekken.