#16 De wielen van de bus gaan rond en rond

Ander soort wielen deze keer..

31 oktober
Orbost > Eden

Na mijn mini trauma in Shanghai was ik bang om de bus te missen. Dit had als gevolg dat ik mezelf anderhalf uur te vroeg in het desbetreffende bushokje begaf..
Die midden in de zon stond weg te branden. 

‘Dit was wel erg optijd’ 

Om de tijd te doden ben ik de dichtstbijzijnde coffeeshop ingeschoten en heb daar een theetje gedronken. Niet erg ontspannend al zeg ik het zelf.
Half uur voor tijd stond ik weer in de brandende zon; vergezelt door passerende inwoners die graag hun kampeer-ervaringen deelden (deze verschilde enorm).

De fiets was niet boekbaar; dit zou afhangen van de drukte en het humeur van de buschauffeur. TOP.
Gelukkig was het geen probleem en mochten wij beide mee. 

Waarschijnlijk een meevaller gekregen van de buschauffeur, want deze stelde het elke keer uit om mij te laten betalen. Uiteindelijk.. de bus die mij 30 dollar zou kosten was een gratis rit.
Bedankt voor deze. 

Na twee uur was er een tussenstop bij Cann River; hier konden we allemaal onze benen strekken. Dit was vooral nodig voor de bestuurder aangezien deze al zeven uur achter het stuur had gezeten.

Hier ontmoette ik Mick, een man die op weg was van Melbourne naar huis. We raakte aan de praat en hij bood mij een kamer aan in Eden – waar hij samen met zijn moeder woonden.
Deze accepteerde ik.
Ook fijn weer een nachtje in een bed! 

De pies (gevuld met gehakt, kip, groente of beide) zijn hier een ding. Bij elke bakker kun je ze halen. Een grote fan ben ik niet; maar het vult wel de maag. Deze keer had ik kip met groente.. de lekkerste tot nu toe.

Tijdens de busrit begreep ik waarom ik de bus moest pakken. Er werdt inderdaad overal gewerkt aan de weg en het uitzicht was er niet. Alleen maar bos. Dit zou ik dan twee dagen hebben gehad.. Ik was blij met de keuze die ik had gemaakt.

Aangekomen bij  Eden zag ik -eindelijk- na een maand weer de zee!
Dat je deze kan missen.

‘YES, IK BEN BIJ DE KUST’.

Mick’s moeder bracht de tassen naar huis en samen liepen we met de fiets het stuk bij voet.
Dit was tien minuutjes.

Het was even spannend om bij vreemde mensen in huis te gaan.. maar even het drempeltje over en het was oké. 

Ik werdt rondgeleid door Eden, het walwissen stadje van de kust, en aten ‘s avonds at ik mee wat wat de pot schafte onder het genot van een zelfgebrouwen drankje. Het was fijn weer bij iemand ‘thuis’ te zijn. 

Die avond kwamen er mensen over die vloer.. Om o.a. de kinderen die aan ‘Trick of Threat’ deden te vermijden. Ook als je geen rood en-oranje ballonnen voor je huis had hangen; toch kwamen ze langs. Hier kwam ik erachter dat het 31 oktober was. Ja.. je raakt de dagen kwijt. 

1 november
Marimbula > Tathra

De volgende morgen kon ik op een walvistour gaan. Dit is hier nu het seizoen voor.. de walvissen vertrekken vanaf de Oost kust terug naar huis; terug naar Antartica. Aan deze stranden hebben ze vaak een stop om te rusten en, net als dolfijnen, te spelen. 

Jammer genoeg waren de kosten nogal hoog dus besloot ik deze trip niet te maken. 

Gelukkig maar..
Want de volgende dag, toen Mick mij rond Marimbula leidde, zagen we ze met het blote oog vanaf de kust! 

Meer dan een half uur lang zag je ze spelen.

Ge-wel-dig..
en nog gratis ook 😉

Ook zag ik de oester ‘fabrieken’; netten vol over de baai.

Die dag heb ik veel stranden gezien. En ook al zou je denken (dacht ik); uiteindelijk is strand een strand – Nee.

Alle stranden boden een ander uitzicht op zee. Alle drie hadden zij een andere kust en werden voor andere doeleinden gebruikt..

Wandelen.. Vissen.. Puur uitzicht.. Zwemmen.

Als Brunch hadden we Noodles met satésaus (heuj!)
en toen op naar het volgende plaatsje; Tathra.

Weer walvissen! En dit onder het genot van een biertje. Wat een traktatie. 

Aan het einde van de dag hebben we fish en chips gegeten, om vervolgens te eindigen in een National Park. Dit was mijn eerste ervaring in zo’n gebied en het was fijn deze niet als eerst alleen mee te maken (hoef je niet alleen uit te vogelen hoe alles werkt en wat de regels zijn).

Hier liepen de kangaroos letterlijk tussen de tentjes en caravans die er geparkeerd stonden.
Ze komen elke dag dichterbij.

(Deze foto heeft vele aparte verhalen zoals je kunt zien – haha)