Wil ik dit wel echt?

Als meisje dat bekend staat om haar bevliegingen, over-enthousiasme en zich snel laten meeslepen; heb ik dit weekend deze vraag meerdere malen [bewust] aan mezelf gesteld. 

Terwijl ik voor het eerst m’n volgeladen fiets bewonderden;
De eerste échte brug trotseerde;
Alleen m’n bammetje met pindakaas aan het water at;
Door de afgelegen weide trok (terwijl de wind mij tegenwerkte);
De tent opzette (met windkracht tien);
Ging slapen;
‘S ochtends m’n eerste koffie dronk,
en op elk fotomoment van de dag die ik voor mezelf vrijmaakte.

Van de Erasmusbrug tot over de Haringvlietbrug verzorgde de fietsbordjes mij de eerste dag de weg..
Enkel volgen en genieten van de verschillende landschappen die ik mocht passeren.

Tachtig kilometer; alleen ik en de weg. Geen tijd.. ik kwam tot -mentale- rust.

Terwijl ik tussen de dorpjes laag in Zuid Holland fiets; de wind in mn rug, zon op mn kop, wordt ik onverwachts overweldigt door de emotie verdriet. Van het één op andere moment ben ik blij dat ik een zonnebril draag als bescherming tegen de tranen die over m’n wangen glijden; ogen zo wazig van mijn eigen vocht dat ik amper de weg nog kan zien..

Toch trap ik door; harder en harder om zo -net als een regebui- uit m’n verdriet weg te kunnen fietsen. Helaas. Wegrennen voor je emotie kan al niet; met de fiets dus evenmin. 

Allerlei gedachten die afgelopen maanden in mn hoofd hebben rondgedwaald komen er nu via mijn traanbuizen uit. Ik laat ze lopen.. 

Ondanks het verdriet -en de bijpassende boosheid- dat mijn lichaam overnam voelde ik een lichte extase [lekker dubbel].

Euforisch over het feit dat de emotie er op deze manier uitkomt. Euforisch dat ik een manier heb gevonden om in de open wereld alsnog tot mezelf te kunnen komen. Mijn gedachten; mijn plek; mijn manier. Ik voelde me stoer; ook al gaf mijn gezicht een ander signaal af..

Door deze ervaring werdt de gedachte die ik al eerder had sterker.
Werkt fietsen therapeutisch?