#26 Mijn 2018

2018
Mijn jaar van persoonlijke groei

Mijn jaar van vallen en opstaat
Mijn jaar van zelfkennis en keuzes

Mijn jaar van lessen en leren
Mijn jaar van denken, omgooien en doen

Een jaar geleden ging ik elke dag naar werk
Op en neer vanaf mijn huis in Rotterdam

Werken, trainen, eten, slapen
Ik had nog geen idee

Ik had nog geen idee dat ik op dit moment
hier, alleen, in Australië zou zijn
en geen verdere bezittingen meer zou hebben naast mijn fiets

Gek he

29 december
Bellina > Byron Bay

Vandaag was de dag. De dag dat ik zou arriveren in Byron Bay. 

Twee maanden geleden stapte ik op de fiets, en heb de afgelopen maanden, onbewust, naar deze laatste kilometers toe geleefd. 

Als mensen mij vroegen wat de planning was, vertelde ik hen over mijn eerste doel:
Mijn vriendin ontmoeten in Byron Bay! 

Je merkt pas hoe zeer je naar een punt hebt geleefd als je er daadwerkelijk bijna bent. Het voelde gewoon onwerkelijk.

Voordat ik dit einddoel in zou fietsen was er nog een kleine stop die ik niet kon overslaan. 

In Lennox Head was er namelijk een meer; genaamd Lake Ainsworth, ook wel bekend als Tea Tree Lakes. Het meer dankt haar naam aan de planten die ernaast groeien. Doordat deze zo dicht aan het oever staan, druppelt hun olie het water in wat hetzelfde effect geeft als een ‘medisch bad’. Het meer had de kleur van een kop thee en de olie zou goed zijn voor je huid. 

Ik was nieuwsgierig.

Het was vroeg in de morgen en zo waren er nog niet veel mensen in het water. Met een lichte twijfel heb ik toch maar, voor de zekerheid, aan de omstanders gevraagd of ik wel kon zwemmen. Een overduidelijke ‘ja’ haalde mijn twijfel weg. 

De afgelopen dagen stond het al op de bordjes; ‘Byron Bay’. En de kilometers telde af..

‘Ik heb het gewoon gered!’

Toen ik begon leek het zo ver weg en had ik een lichte angst dat ik, om welke reden dan ook, hier nu niet zou zijn. 

Ik fietste langzamer dan gemiddeld deze dag, om zo de trots die ik voor mezelf had
-en de blijheid- langer te laten duren. 

Na twee maanden in rustige plaatsjes te hebben gezeten, met niet al te veel mensen op een kleine oppervlakte, was het bij aankomst even wennen. BAM. Drukte.

Drukke straten, veel leeftijdgenoten (en jonger), dranklucht uit de kroegen, veel lawaai en.. geen plek voor mijn fiets. 

Elk schaduw plekje dat aanwezig was, was bezet. Uiteindelijk, aan het einde van de hoofdstraat, heb ik naast de wc’s een plekje kunnen veroveren.

De reacties die ik hier van de mensen kreeg waren wel heel tof.
‘That’s an accomplishment!’, ‘You are crazy and amazing’, ‘Wauww I couldn’t do that!’
Dit gaf weer een extra kick op de roze wolk waar ik mezelf had opgezet.

Twee uur wachten tot mijn vriendin, Tinne, zou arriveren.
Deze tijd heb ik mijn oogjes weer even gesloten en de rust geprobeerd te zoeken
(best een uitdaging in een hostel). 

En daar was ze.. EINDELIJK!

Met een grote paarse rugzak en een skateboard aan haar hand (ja echt), kwam ze de straat in gelopen. 

Na de landen; Zwitserland; Spanje; Griekenland en Frankrijk gedeeld te hebben, stonden we nu beide in Australië. Beide aan de andere kant van de wereld.

Na een ijsje gehaald te hebben, en een nieuwe zonnebril voor Tinne, gingen we terug naar het hostel en hebben daar gebruik gemaakt van de pizza avond. 

Pizza; je vriendin tegenover je; een nederlands gesprek; en een paar biertjes. Ik was blij. 

Een paar biertjes later was de moeheid van eerder verdwenen, en dus besloten we -na een spelletje ping-pong- de club op te zoeken die ons aangeraden was; Cheecky Monkeys. 

Kom je erachter als je in de rij staat dat je je ID niet bij je hebt. Beginnersfoutje..
Bedankt moeders, dat ik alle kopieën naar jou heb gestuurd en mezelf alsnog door een schermafbeelding kon legitimeren. 

Ik kan veel zeggen over de avond.. En ook weer niet.
Misschien zei Britney Spears genoeg met haar liedje ‘I am not a girl, not yet a women’

Ligt het aan ons of zitten wij gewoon niet op hetzelfde niveau als de rest hier?
‘Meisje, ga eens ophoog’, ‘meisje, trek je jurkje naar beneden’. 

Gedurende de avond werd de muziek er niet beter op. Wat begon met oude hits ging langzaam over in (voor ons) onbekende rap. Hier zouden we niet onze oud & nieuw spenderen.. Dus een paar drankjes later liepen we weer terug naar onze verblijfplaats van de nacht.

Mijn tent heeft rust en stilte. Deze kamer had drukte en mensen; dronken thuiskomers en snurkers.

Nogmaals, het was even wennen. 

30 December
Byron Bay

Tinne -de hostel professional van de twee- had hetzelfde. Het was ook wel logisch, midden in de stad -dichtbij alle uitgaansgelegenheden en stranden-, natuurlijk was het druk en waren de gasten hier voor het feesten. Wij ook; maar dan toch anders (blijkt maar weer).

Hadden we een plan? Nee.
Een hostel was geboekt voor de dag van aankomst en 2 januari; daartussen.. niks. En aangezien Tinne nog midden in een jetleg zat, en ik bezig met het acclimatiseren, besloten we dat we een plan nodig hadden.

Na een Facebook-contact, en een paar belletjes, kwamen we via via uiteindelijk in
The Art Factory terecht. En dit hostel was wat we beide nodig hadden. 

Een paar honderd meter verder, net buiten de drukte, was dit hostel gevestigd.
De hippie-plek waar Byron bekend om staat is al lang vergaan, dit vanwege de hype en
-daardoor- de drukte die dat met zich mee brengt. 

Maar dit hostel had deze sfeer bewaard. De plek was omgeven door hangmatten en zitzakken. Voor iedereen was er een plek om zich terug te trekken (desnoods te slapen) onder de relaxte muziek die speelde. Met de surfboarden aan het plafond, en de omgeving gevuld met tipi’s en kleine hutjes, maakte dit de sfeer af.

We zijn die dag niet meer weg geweest. Na een hangmat/zitzak-slaapsessie ‘s middags; hebben we nog de laatste zon kunnen pakken aan de rand van het zwembad. 

Aangezien onze late beslissingen hebben we -weer- de nacht apart van elkaar doorgerbracht. Zij in een hut, gedeeld met tien meiden, en ik in een zaal boven het zwembad met zes andere. 

31 December
Byron Bay

Het informatie-ochtendje dat ‘een half uur’ zou duren, veranderde in een drie uur durend gesprek. Tsja.. de oost kust is ook lang.

Ikzelf was de aandacht ver voor eindtijd verloren en had mezelf al gedistianseërd. Tinne daarintegen, die de vakantie wel een beetje moest gaan plannen, was erna leeggezogen (uhum).

Voordat ik mijn aandacht verloren was kwam ik wel tot een ontdekking. Ik had zo naar Byron Bay toegeleefd, dat ik niet verder over de reis had nagedacht. Terwijl zij haar tripjes aan het boeken was, speelde bij mij de gedachte; ‘Wat ga ik hierna eigenlijk doen?’.

Na deze sessie was het -hop- naar het strand. Nu had ik iemand om mee te spelen in de golven! 

‘Yeeh’. 

De kracht van de golven was even sterk als dat ik mij van de eerste keer herinnerde. Alleen deze keer wist ik de truck; onder de golven door duiken! Dan is de impact kleiner. Je haar niet nat willen maken gaat hier overigens niet. 

Niet verbrand; uitgerust en lekker doezelig liepen we weer terug naar het hostel. 

Door mijn ‘kook kunsten’ van de nacht ervoor had Tinne deze keer de leiding. HAMBURGERS.
En o wat een goeie; een stevige bodem voor de nacht die zou komen. 

Het samen douchen; samen tutten; en weer even je best doen om er goed uit te zien.. Ik merkte pas dat ik dit had gemist toen we bezig waren. Een jurkje van Tinne maakte dit af. Weer even een meisje-meisje, in plaats van de sportkleding en het make-up loze gezicht van de afgelopen maanden. 

We gingen lekker onszelf het nieuwe jaar in..

Een aantal uur voor twaalven kwam ik erachter (na mijn kamer als inspector gadget te hebben doorzocht), dat ik een paar schoenen in het vorige hostel had laten liggen. Nog geen kwartier later kwam mijn wederhelft van de dag erachter dat ze haar kamer sleutel kwijt was geraakt. Nogmaals, lekker onszelf.

De sleutel was een half uur later weer terecht en de volgende dag ook de schoenen. In deze situaties moet je jezelf -en elkaar- maar gewoon uitlachen.

Om elf uur, na ‘het verloren spullen incident’, was het zeker tijd voor de champagne. Een uurtje eerder de fles opentrekken kon best. 

Na een korte relativatie van het jaar 2018 besloten we toch het vuurwerk op het strand te willen zien. Want ja, vuurwerk hoort er eigenlijk wel bij. 

Oke.. dus met een extra slok en doorstap liepen we een kwartier voor tijd door de stad.
En terwijl we het strand naderde hoorde we de mensen aftellen.

Drie.. twee.. één.. Gelukkig nieuwjaar!!
Maar in plaats van de bekende vuurwerkgeluiden om ons heen te horen, hoorde we één knal.. en het siersel dat bedoeld was tevoorschijn te komen was binnen een oogwink niet meer zichtbaar. 

‘Huh.. was dit het?’
Beide keken we elkaar met verbaasde blikken aan; nog vol ongeloof.

Nalachend, over hoe anders het bij ons thuis is, had Tinne gelukkig eigen vuurwerk gekocht; sterretjes en poppers!

Dan maar je eigen slingers ophangen! Of in dit geval.. vuurwerk aansteken.

Je weet niet hoe het eraan toegaat in andere steden. En je weet ook de regels niet. Dus terwijl we terug liepen door de straat waren al de voorafgaande feestjes, die we tijdens onze doorstap hadden gepasseerd, afgelopen. Ook was shotten verboden; en ging alles hier om drie uur dicht.

Onze eerste uurtjes van 2019 hebben we gespendeerd in het The Northern Hotel, een club met drie verschillende zalen en verschillende muziek. De achterste, en grootste zaal, was het leukst. Oude hits die door de zaal gingen onder de entertainment van een man met overgewicht (die waarschijnlijk zijn eigen probleem niet zag waardoor hij geen probleem had om zijn shirt uit te doen). 

Uiteindelijk hebben we het feestje, na drieën, nog ergens anders door kunnen zetten voor een aantal uur en liepen we die ochtend terug door het stadje naar ons eigen bed. De straat stond vol met  geparkeerde auto’s en busjes; gevuld met uitgebluste feestgangers.
Slapen kan je hier overal. 

Gelukkig nieuwjaar mensen.

1 Januari
Byron Bay

De volgende ochtend hebben we uitgebrakt aan de rand van het zwembad. 

Drie keer verplaatst omdat we niet konden kiezen tussen de frisse schaduw of de brandende zon (de frisse schaduw was de dag winnaar).

Met als doel het bezichtigen van de vuurtoren (die we uiteindelijk beide niet hebben gezien) zijn we ‘s middags nog naar het strand geweest. 

Vervolgens onze maagjes gevuld met een poke bowl (vergis je niet met een pokeball voor de pokémons), een kom met rijst, vis en groente. Net als de wok-2-go, zelf samen te stellen. 

2 Januari
Byron Bay > Brunswick Head

Afscheid nemen van de mensen waar ik verblijf word makkelijker. Maar afscheid nemen van je vriendin is toch wat anders.

Vriendinnetje weer in de bus, en ik weer op de fiets. 

De dag van aankomst had ik door de straat gelopen -de fiets aan m’n hand- met de gedachte om de dagen met haar te spenderen.. de dagen leken wel voorbij gevlogen. Een paar dagen later, nu, liep ik door dezelfde straat -met dezelfde fiets aan m’n hand- maar met de gedachte dat het nu is geweest. 

Als ik mensen vertelde over Byron Bay; kreeg ik vaak the horen om dan ook naar ‘The Farm’ te gaan. Een biologische boerderij aan de rand van de snelweg met een restaurant dat zelfvoorzienend is. Van vlees tot water, van groente tot licht. Het eten zou geweldig zijn..

Zodoende was mijn eerste tussenstop hier.

Lichamelijk voelde ik me niet 100%. Ik was schoor, had keelpijn en m’n hoofd voelde zwaar.
Ik kan normaal altijd eten, maar deze dag moest ik er niet aan denken.

‘Wat zonde zeg. Het zullen de na-weeën van oud & nieuw wel zijn. Ben het gewoon niet meer gewend om te feesten’.

Om toch nog IETS van dit bedrijf te hebben geproefd, nam ik genoegen met een ginger-lemon drankje. Goed voor de keel. 

Daarna liep ik nog even rond. Er lagen hectares van weide gevuld met van alles. Koeien; kippen en zelf bijen.

De varkens lieten hier precies zien hoe ik mij voelde; halfdood, liggend in de modder,
niet op of omkijkend naar de toeschouwers. 

‘I feel you..’

Via via was mij een slaapplaats aangeboden in Brunswick Head, en besloot op dit verzoek in te gaan. Dit was -gelukkig- maar 15 kilometer verderop, en maar goed ook; want mijn fysieke toestand liet niet meer toe. Met de zon op m’n kop dacht ik dat ik een aantal keer -bijna- mijn bewustzijn te verliezen

Half-gaar kwam ik aan.. en ben de opvolgende dagen niet meer weg gegaan.