#18 Jervis Bay is RESTDAY

6 nov
Batemans Bay > Milton

Tegelijk stond ik op met mijn ‘buurtjes’. Zij inpakken – ik inpakken.
De avond ervoor hadden zij mij een ochtend koffie aangeboden voor ik zou vertrekken en die sloeg ik natuurlijk niet af. Na elke keer de instant zakjes die ik gebruikte voelde échte koffie aan als luxe.  

Ik bedankte ze voor de douches en veiligheid en vervolgde de reis. 

Beginnend foutje..Trots dat je de eerste stijging van een half uur voluit; en er aan de top achterkomen dat je moet omkeren aangezien je de verkeerde afslag heb gepakt is een beetje jammer. Maar het uitzicht.. 

De ‘rustdag’ die ik die dag ervoor voor ogen had was geen rustdag. Heel de dag heb ik gelopen tussen de fietsenwinkel; Mc Donalds (wifi) en het informatie center (waar ik alles mocht opladen). Ik besloot per stadje dat ik zou passeren te bekijken of ik daar wilde blijven of niet – en dan voor twee dagen. 

Maar alles wat ik die dag passeerde was vervallen/niet leuk/of stonk naar teer (waar ze -ook weer- de weg aan het repareren waren). 

Ik voelde aan mijn knie dat deze rust nodig had. Ook ik zelf wilde gewoon even niet meer fietsen.. Opladen had ik nodig. Ik had zin om gewoon.. de hele dag.. te lezen.. 

Na een tip van een random dame te hebben opgevolgd (denk doe eens spontaan) heb ik de les geleerd dit niet meer zo snel te doen. 

‘Leuk Pebbley Beach, het is zo mooi daar!’.
Maar mensen weten niet dat het op een fiets anders is..

Ik sla af.. en kom stijging na stijging tegen. Zo stijl..
Eindelijk aangekomen op het strand waren ze aan het bouwen; met het enige geluid dat bij mij door merg en been gaat; kettingzaag dingen. En het was daar continu. 

Ik at mijn brood op, baalde een beetje waardoor ik niet van het uitzicht kon genieten, en wilde weer terug de weg op. 

Maar.. terwijl ik onderaan de berg sta, klaar voor dezelfde weg terug, besloot ik dat ik deze strijd niet aan wilde gaan..
.. Ik zag een stel richting een camper lopen en heb brutaal gevraagd of zij mij terug naar de Princess Highway wilde brengen. En dit deden ze. 

Na een beetje verbouwen achterin paste de fiets en ik erbij, en kwam ik zo weer terug op het punt waar ik een uur later afgeslagen was. 

‘Dit was een les voor mezelf’ 

Zo kwam ik uiteindelijk in Ulladulla terecht. Een stad die zichzelf tussen twee bergen bevindt; wat een mooi effect heeft als je binnen komt rijden. Het deed me denken aan de film Interception. 

Hier was ‘zomaar’ ergens mijn tent opzetten niet mogelijk; de controle was hoog en de boetes logen er ook niet om. En aangezien het geluk niet echt mijn kant op stond als ik keek naar afgelopen dagen, besloot ik deze gok niet te wagen.

Via het informatiecenter kwam ik terecht in een dorpje -een half uur verderop- in Milton. Die heb ik op wilskracht bereikt. 

Het waaide heel de dag al hard en de weersvoorspelling gaf regen aan.
Maar gered.. en zonder regen. 

Door deze windkracht besloot ik ‘te parkeren’ tussen een schuurtje en een camper. Niet bepaald het beste uitzicht maar ik werd ieder geval niet weggeblazen. 

Bleek dat de eigenaar van de camper naast mij uit ons landje kwam. Deze bood mij een oplaadpunt aan en ‘s avonds kwam hij met een stuk échte Edam kaas aanzetten. Lekkah.

Ik dacht dat ik die dag Ulladulla niet zou halen vanwege mijn fysieke moeheid, en toch zie je dat je verder komt dan je denkt. Toch wel lichtelijk trots. Die middag had ik een mini strijd met mezelf gehad; na een aantal stijgingen met die hitte kwam ik water tekort. Even dacht ik eraan om gewoon weer mijn hand op te steken en te gaan liften of iets – maar had me erover heengezet.. ‘even doorbikkelen’ .. Tijdens het avondeten was ik blij met mijn keuze.

De mensen hier spraken mijn gedachten.
Een vrouw, die al wat langer op het terrein verbleef, vertelde mij dat de eigenaar van het terrein altijd aan het einde van de middag het geld kwam ophalen. Als ik zou zeggen dat ik gewoon ‘wat rustte’ zou dit mij niets kosten. So I did.. 

Diezelfde vrouw gaf mij de codes van de douches door en zo was ik weer een (gratis) nachtje verder! 

7 nov
Milton > Jervis Bay

‘s Nachts had het geregend; alleen niet zo erg als ze hadden opgegeven.
Goed om te weten dat je tent ook water en winddicht is. I’m happy. 

Wel is mijn luchtmatras ‘s ochtends als ik wakker word zo goed als leeg (zal wel een minigaatje in zitten), maar dit fix ik later wel. 

Het zou een regenachtige dag worden maar ik wilde niet op de plek blijven waar ik was. Het had douches en een toilet; maar echt gezellig was het niet. Ook kon ik niet verkopen aan de eigenaar dat ik wél een nachtje was blijven slapen. 

Ik wilde gewoon terug naar de kust; naar Jervis Bay. Dat was mijn rust doel.

Weer stond ik tegelijk op met mijn buurtjes en zwaaide ze uit. Rustig pakte ik mijn spullen; haalde een koffie in de stad (had even die extra push nodig) en begon met fietsen.

Gek.. het miezerde de eerste uren en ik vond het heerlijk.
Kon ik ook eens mijn fel oranje regenjas aan 😉

De stijgingen waren lang maar niet stijl; iets dat ik niet erg vind en waarvan merk dat het me steeds makkelijker af gaat. Fijn om vooruitgang te zien bij jezelf. Na twee uur had ik de eerste tussenstop; daarna hoefde ik nog maar een uurtje tot Jervis Bay zelf. 

.. En beter had ik dit niet kunnen timen. 

Nadat ik mijn fiets had geparkeerd, onder het afdakje van het benzinestation, en ik niet kon besluiten of ik nog koffie ging halen ja of nee; begon het buiten te storten!

‘Koffie dus, de storm hier uitzitten’ 

Terwijl ik op de BOM kijk (dé buitenradar van hier) zie ik dat het nog wel een een paar uur zou duren. Ik bestel een schnitzelburger en pak m’n macbook erbij. Dan maar chillen en wachten tot het stopt.
Het was een benzinestation en tegelijkertijd een café en had zo continu groepen van eters om mij heen wat de ruimte vulde en het wachten draagzaam maakte.

Drie uur later was het weer droog: op naar Jarvis Bay!

Deze dag was mijn timing optimaal. Ik ben tussen de buiten doorgefietst want op het moment dat ik op het familiepark aankwam waar ik besloot te verblijven begon een nieuwe stortbui! 

Wel was het even creatief-tent-opzetten. Terwijl het goot begon mijn plek te veranderen in een mini modderbad. Onder de afgedekte open keuken heb ik m’n tent opgezet en deze naar de plek gesleept. Bagage voor bagage – éen voor één – alles verplaatst. 

Toen ontmoette ik een nederlands stel. Heerlijk om weer even simpel nederlands te spreken. Zij boden mij aan om mee te eten en wat was dat fijn. Geen kou, geen regen, in de camper samen met een gezinnetje. Gezellig knus.

7 nov
Jervis Bay is Restdayy

Met de witste stranden van Australië zorgde dit voor prachtige plaatjes. Links en rechts waar je keek was het wit;  met de zee in meerdere tinten blauw omringt door palmbomen, struiken en bootjes. Mensen die alleen over het strand wandelde om te genieten van de openheid en prachtigheid om zich heen. 

Ik deed mee; m’n hoofd leegmaken.

Dit was namelijk ook de dag dat ik mijn persoonlijke dipje had. Na de tegenslagen van de fiets (wat situaties waren die opgelost konden worden); liep ik deze dag tegen een mentale strijd aan. 

Vind ik dit wel leuk? Is het afzien het waard?
Wat is rust? Wat ga ik doen?

Ik zag andere met een auto, een stel of met een vriendin..
Nu heb ik wat ik wilde maar ben ik wel tevreden? Of is het te vroeg om daar over te oordelen?
(Het antwoord was ja)
.. Het gras is altijd groener aan de overkant. 

Ik deed die dag m’n was en liep over de stranden door naar het dorpje. Probeerde mezelf bezig te houden om uit die mentale strijd met mezelf te komen. Voor het eerst dat ik echt een paar uurtjes op een strand het strand heb gelegen (wel in de schaduw anders brandde ik letterlijk weg). 

Te laat ging ik slapen waardoor ik ‘s ochtends pas om tien uur vertrok. Dit vond ik op de dagen voorheen ‘laat’, maar was er nu meer relaxed onder. Ik ontbeet samen met een stel die eerder ook een fietstocht had gedaan en deelden ervaringen uit. En struggles.. struggle delen is fijn! 

Ik voelde me beter dan de dag ervoor en was klaar om verder te gaan.
Wat zou deze dag brengen..?