#12 The first kilometers

uhh de eerste 200 meter..

Ik zou mijn eerste meters -op een fiets- in Australië maken; hier in Upper Beaconsfield.
Een rondje van zes kilometer. 

Beginnend met een diepe afdaling – heuveltje op – tweemaal een afslag (LINKS AANHOUDEN) – een 80km weg op, en weer terug de wijk in. Beetje van alles wat; perfect.

Ter extra attentie hadden we (ik en mn tante) een vlag aangeschaft; zo eentje die je als kind achterop je fiets erbij krijgt. M’n oom heeft deze tussen m’n frame gemonteerd.

Ja ik vond het spannend.
‘Ik snap op.. en begin maar gewoon..’

Maar nog voordat ik überhaupt een beetje vaart heb gemaakt, zie ik in mijn achteruitkijkspiegel (jazeker die heb ik) dat ik iets verlies. MIJN VLAG!
‘Deze moet dus steviger vast’

Ik gooi de vlag in de tuin en stap weer op de fiets.. mentaal onvoorbereid.
Want deze keer.. verder de afdaling in, besef ik me hoe stijl het eigenlijk wel niet is en hoe hard ik ga! 

Op datzelfde ogenblik begint er een passerende auto te toeteren..

‘Hé wat, doe ik wat verkeerd?.. Of is dit aanmoedigend?!’

Ik raakte lichtelijk van slag. Zonder aan de snelheid te denken die ik op dat moment al had gemaakt, ging ik vol in de rem waardoor ik een aantal meter doorslipte.
Ik had dit kunnen weten van m’n motorlessen..

Zo snel als ik kon heb ik mezelf naar het voetpad van de woonwijk verplaatst en ben daar maar heuveltje op en af gaan fietsen. Veilig.. zonder auto’s.

Zonder vlag en zonder achterlicht voelde ik me toch een stuk minder opvallend, en dus kwetsbaarder.
Na weken van opmerkingen over hoe gevaarlijk het wel niet was; hoe onbezonnen en eigenwijs ik deed; waren de mensen in mijn hoofd gaan zitten. 

Dus.. mijn eerste meters op de australische weg was niet eens de heuvel af. Zeker niet meer dan 200 meter.
Ik ging er te blanko in.

‘Ach.. morgen beter’.